స్వాతి చినుకు

నేను దేని గురించి వెతుకుతున్నానో తెలియదు. యే విజయపు వేకువ కోసమో తెలియదు. అసలు విజయమన్నదే లేదు, ప్రతీదీ గొప్ప అనుభవమేనన్న పరిణితి కోసమో ఏమో నేనైతే వెతుకుతున్నాను. నేను స్వార్థపరుడినో, ప్రేమమూర్తినో తెలియదు. మంచి చేసావు అని ఇతరులు చెప్పే ప్రతి పనిలోనూ నా అంతస్స్వార్ధమే కనపడుతుంది. స్వార్ధం పెరిగి ప్రేమవుతుందా లేక స్వార్ధం కరిగి ప్రేమ పుడుతుందా?.. నాకు తెలియదు. నేను వెతుకుతున్నాను. నేనెవరిని సమాధానపరచాలనుకుంటున్నానో తెలియదు. నా వాళ్లు, నా చుట్టూ ఉన్నా ప్రపంచానికా .. లేక నాకు నేనేనా?.. ఆత్మసాక్షికే అయితే ప్రత్యేకించి సమాధానం చెప్పనవసరం లేదు కదా!. బహుశా ఈ సమాధానం చెప్పనవసరం లేదు అన్న జ్ఞానం ఇచ్చే స్థితి కోసమేనేమో నేను వెతుకుతున్నాను. ప్రతీ అందానికీ ప్రతిస్పందిస్తాను. దానిని నాదాన్ని చేసుకొని, అనుభవించి, పరవశించి తేలికవ్వాలో లేక ఆ అందం లోనూ నన్నే చూసుకొని మురిసిపోవాలో తెలియదు. నేను... జ్ఞానముండీ మాయ కమ్మేస్తుంది. ప్రతిక్షణం ఏమరుపాటుగా ఉండి మాయతో పోరాడాలో లేక మాయలో ఆర్తిగా మునిగిపోయి, రమించి ఆ తీక్షణత కు మాయ కరిగినప్పుడు బోసినవ్వులా బయటపడాలో ఏమో.. నేనైతే...

రాత్రి ఒంటిగంట. గగనకాంత మోహనక్రుష్ణుని కౌగిలి బంధనం లో మునిగిపోయి గాఢ నీలపు రంగులోకి మారిపోయింది. చంద్రుడు చుక్కలతో దొంగాట ఆడుతూ మా పెరటి చెట్టు వెనక్కి నక్కాడు. నేను సబ్దం చెయ్యకుండా పెరటి తలుపు తీసి మెల్లగా అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ మేడెక్కాను. మా మేడని ఆనుకొని ఉన్న ఇంకొక రెండు మేడలని దాటేసరికి సాహితి వాళ్ల మేడ వచ్చేసింది. తను ఇంకా రాలేదు. గత కొన్ని రోజులుగా మేమిలాగే కలుసుకుంటున్నాము. కలిసి చేసేది కూడా ఏమీ లేదు. మనసులని కాసిన్ని కబుర్లతో ఆరబోసుకుంటాము. కొన్ని నవ్వులు విచ్చుకుంటాయి. ఈ కేరింతల నడుమనే కలహాలు కూడా మొదలవుతాయి. ఇక మూతి విరుపులు.. కోర చూపుల బాణాలు.. అరనిమిషపు అలకలు. గుండెల్లోని తొలిప్రేమ భావాలు, ఆకర్షణ, మైకం, పద్దెనిమిదేళ్ళ ప్రాయపు ఉద్విగ్నత ఇవన్నీ కలిసి అందంగా బయటపడాలని ప్రయత్నించి , విఫలమయ్యి ఇలా సిల్లీ కబుర్లు, అర్థం లేని తగాదాలుగా మారిపోతాయి. అయితేనేం.. మనసు కన్వే చెయ్యాలనుకున్నది అండర్ కరెంటు గా కన్వే అయిపోతుంది. తను వచ్చి చూస్తే వెంటనే కనపడకూడదని వాళ్ల మేడని, పక్క మేడని కలిపే పిట్టగోడ వెనక దాగున్నాను. ప్రపంచమంతా నిద్దురపోతోంది. అప్పుడప్పుడూ విసురుగా వచ్చే గాలి దగ్గర్లోన