Skip to main content

Posts

Showing posts from September, 2008

ఆ రూము..

నా ఇంట్లో ఆ రూముని నేనెప్పుడూ తెరవలేదు. ఆ రూము నుంచి ఎప్పుడూ ఏవో ఏడుపులు, మూలుగులు, అరుపులు వంటి భయంకరమైన శబ్దాలు వస్తూ ఉంటాయి. ఆ రూమన్నా, అందులో ఉండే ఆ పిచ్చిదన్నా నాకు చాలా భయం. అసలు నా ఇంటిని నేను పెద్దగా పట్టించుకోను. ఇంట్లో మిగిలినవారి గురించి, ఆ రూము గురించి చుట్టుపక్కల వారికి తెలిసిపోతుందేమో.. తెలిస్తే వారేమనుకుంటారో.. అని ఎప్పుడూ ఇంటికి తాళం వేసి బయటనే తిరుగుతా. కానీ ఏదో మిస్ అవుతున్నాను అన్న ఫీలింగు వచ్చేస్తుంటుంది. నాకు నేనే డొల్లగా కనపడతా.. ఏదో వేషం వేసుకున్నట్లు. ఆ రూములో పిచ్చిది ఎందుకో నన్ను కలవడానికి ఆరాటపడుతూ ఉంటుంది. కానీ నేను ఆ రూము తలుపు తీయనుగా. నేను స్పృహలో ఉన్నప్పుడు నా పర్మిషన్ లేకుండా తను రాలేదు. అందుకే నేను నిద్రలోకి జారినప్పుడు తను వస్తుంది- ఓ పీడకలలా. ఇంటిలో ఓ చిన్నమ్మాయి కలివిడిగా తిరుగుతూ ఉంటుంది. దానికీ, వరండాలో కూర్చొని ప్రపంచాన్ని చూసే బామ్మకి అస్సలు పడదు. కానీ ఆ చిన్నమ్మాయి అంటే నాకు భలే ఇష్టం. దానితో ఉంటే నాకూ పిల్లచేష్టలు వచ్చేస్తాయి. మళ్ళీ పదిమందీ నన్ను చూసి నవ్వుతారేమోనని భయం. అందుకే ఎవాయిడ్ చేస్తా. మరొక రూములో లంగా- వోణీ, తలలో పూలు, వాలు జడ, పట్టీల

నెచ్చెలీ!.. నువ్వొస్తావని..

జీవితపు దారిలో నడుస్తూ ఈ చోట నీకోసమని ఆగిపోయాను. నేను వచ్చిన దారిలో విరిసిన ప్రతి పువ్వునీ కోసి అపురూపంగా పట్టుకువచ్చాను. మరి నీకు నచ్చుతాయో.. లేదో. అందుకున్నప్పుడు వాటి ముళ్ళు నిన్ను గాయపరుస్తాయేమోనన్న భయం కూడా ఉంది. నా కాంప్లెక్సుల ఒంటరి వసారాని ఇంపుగా సంపంగెవై అల్లుకుంటావని... ఉబుసుపోని ఉక్కబోతలోకి బిగిసిపోయే బంధాల గంధమై వస్తావని ... నీకోసం ఆగిపోయాను. నాదొక ఒంటరి క్షణం.. నీదొక ఒంటరి క్షణం.. కలిసిన క్షణమది కమనీయమవుతుందని... నాదొక మాట.. నీదొక మాట.. మురిపాల మూటలై మనసుల్ని వడకాస్తాయని... నాలోని దాగుండిపోయిన పసివాడు నీ సమక్షంలో బయటకి వచ్చినప్పుడు వాడి మారాన్ని, కేరింతలని కాకిఎంగిలి చేసి పంచుకుంటావని... నా అనురాగాన్నంతటినీ ముద్దులు చేసి ముద్దలుగా నీకు కొసరి, కొసరి తినిపించాలని... నీకోసం ఆగిపోయాను. అలసిపోయి ఇంటికొచ్చిన సూరీడు పశ్చిమప్రౌఢ గుండెల్లో తలదాచుకున్నాడు. గూటికి చేరుకున్న గువ్వలు జంటగా సేదతీరుతున్నాయి. ఆరుబయలు ఏటిలో వెన్నెల నగ్నంగా ఆరబోసుకుంది. నేను ఒంటరిగా నీ తలపులతో తపించాను. ఎదోనాడు ఈ క్షణం మనదవుతుందని... కాగిన దేహాలు కరిగిన సాక్షిగా మన జీవితలక్ష్యాలకి ఒకరికొకరం ఆజ్యమవుతామని...

ఓ రోజు ...

నేను నడుస్తూ ఉన్నాను. నా నడక వెనక ఎటువంటి మోటివ్ గానీ లాజిక్ గానీ లేవు. ఐ జస్ట్ ఫెల్ట్ లైక్ వాకింగ్. కానీ నడిచేకొద్దీ నా ఈ ప్రయాణానికి ఏదో సిగ్నిఫికన్స్ ఉందన్న ఊహ బలపడసాగింది. ఎవరిదో గొంతు నన్ను ముందుకి వెళ్ళమని చెబుతున్నట్లుంది. అలా నడుస్తూ చెట్లూ, మొక్కలతో కంచె వేయబడిన ఒక ప్రాంతానికి చేరుకున్నాను. నేను లోపలకి వెళ్లబోయాను. లోపలికి వెళ్లేముందు పర్మిషన్ తీసుకోమని ఆ గొంతు నన్ను హెచ్చరించింది. చుట్టూ మనుష్యులెవరూ లేరు. మరి ఎవర్ని పర్మిషన్ అడగాలా అని చుట్టూ ఉన్నా చెట్లూ, మొక్కల్ని చూసాను. సడన్ గా అవన్నీ జీవం తెచ్చుకున్నట్లుగా అనిపించాయి. వాటిని కూడా సహజీవులుగా చూడటమనేది నాకు ఒక రివేలేషన్ లా అనిపించింది. వాటిని చూసి మనసులోనే పర్మిషన్ అడిగాను. సన్నగా గాలికి చెట్ల కొమ్మలు ఊగాయి. వాటినుండి వచ్చిన గాలి నా ముఖాన్ని తాకింది. ఐ గాట్ మై మెసేజ్. లోపలకి వెళ్లాను. ఏదో తోటలా ఉంది. ఎన్నో ఏళ్లుగా నా రాక కోసం వేచి ఉన్నట్లు అనిపించిందా ప్రదేశం. ప్రకృతి కాంత ఎక్కడిదో ఓ ఆలాపన అందుకొంది. అది చాలా మిస్టీరియస్ గా, చిన్న విషాదపు జీరతో ఉండి వింటున్న కొలదీ నన్ను మరింత ఉద్విగ్నతకు లోనుచేసింది. 'అవును. ఈ రాగమే న