Dark Corner..1

తలుపు శబ్దం చెయ్యకుండా తెరుచుకుంది. తలుపు తెరిచాక రూమ్
ఎందుకో ఎప్పటిలా నిర్జీవముగా అనిపించలేదు నాకు. చీకటి రూము,
మనసు మూలల్లోని చీకటి పొరలా ఉంది. నా ఆలొచనకి నాకే నవ్వు వచ్చింది. రూమ్మేట్ ఆన్ సైట్ కి వెళ్లాడు. ఇప్పుడు నేనొక్కడినే
రూంలో. బెడ్ మీద వాలి, టి.వి ఆన్ చేసాను. నిరాసక్తంగా ఛానెల్లు
మార్చుతున్నాను. మధ్యలో అప్పుడప్పుడు ఫోన్ కాల్స్. రాత్రి 1.30
కావస్తూంది. ఇంక పడుకుందామని టి.వి, లైటు ఆఫ్ చెసాను.
రూం నిండా చీకటి పరచుకొంది. పక్క వీధి స్ట్రీట్ లైటు వెలుగు కిటికీ
గ్లాసు ద్వారా ఎదురుగా గోడ మీద గాఢ నీలపు కాంతిలో పడుతున్నది. అప్రయత్నంగా నా ద్రుష్టి ఆ వెలుగు మీద పడింది.
అక్కడ ఏవో నీడలు కదులుతున్నాయి. ఒక్కసారిగా గుండెలు అదిరాయి. ఇంత రాత్రి వేళ ఏంటి కదులుతూంది అని!. కొంచం
పరిశీలనగా చూస్తే నీడలు మనిషివి లా అనిపించలేదు. కొంచం
ధైర్యం వచ్చింది. ‘ఏంటి ఈ రోజు ఇలా భయపడుతున్నాను’
అనుకున్నాను. ‘కమాన్ శీనూ!!, నువ్వు భయపడటం ఏంటి?’
అని కొంచం మోటివేట్ చేసుకొని పడుకున్నాను. కిటికీని ఆనుకొని
వుంది పరుపు. మెల్లగా నిద్రాదేవి ఒడిలో ఒదిగిపోబోతూండగా
ఎదో శబ్దం వినిపించింది. ఎవరో కిటికీ అద్దాన్ని వేలితో చిన్నగా
రెండుసార్లు తట్టినట్టుగా. ఒక్కసారి ఒళ్లంతా కంపించింది. వెంటనే
మళ్లీ సముదాయించుకొన్నాను. కిటికీ వైపుకి చూసాను. ఎవ్వరూ
లేరు. ఆ శబ్దం కేవలం నా ఊహేనా లేక నిజంగానే విన్నానా అన్న
డౌట్ వచ్చింది. ఊహేనేమో.. లేదంటే ఇంత రాత్రి వేళ కిటికీ తలుపు
ఎందుకు కొడతారు? అనుకొని మళ్లీ పడుకొన్నాను.

................

బుర్రని ఈ ఆలోచనలనుంచి మళ్లించడానికి ఆఫీషు వ్యవహారాల
వైపుకి తిప్పాను. ఈ రోజు ఆఫీషులో లిటరల్ గా ఉడికిపోయాను. నా
ఫిగర్ ని ఆ శ్రీకాంత్ గాడితో కొలీగ్స్ అందరూ ఏడిపిస్తున్నారు. తను
కూడా ఆ కామెంట్స్ ని ఎంజాయ్ చేస్తున్నట్లుగా కనిపిస్తోంది. తను
ఈ విషయాన్ని క్యాజువల్ గా తీసుకొని నవ్వేస్తుందా లేదంటే
నా ఖర్మ కాలి తను కూడా వాడిని ఇష్టపడుతున్నదా అన్నది అర్ధం
కావట్లేదు. సుమన నాకు మొదటినుంచీ తెలుసు. నా ఇంజనీరింగు
క్లాస్ మేట్. ఇద్దరం కాంపస్ లో సెలెక్ట్ అయ్యి ఇక్కడ వర్క్
చేస్తున్నాము. సుమన అంటే నాకు ఇంజనీరింగు రోజుల నుంచీ ఇష్టం.
కానీ ఎప్పుడూ చెప్పలేదు. భయం అని కాదు గానీ, తనకి నేను
సరిపోనేమో అన్న ఇన్ఫీరియర్ ఫీలింగు ఉంటుంది. నేను చూడటానికి
బాగానే ఉంటాను, తనకన్నా బాగా చదువుతాను. క్లాసులో నేను
టాపర్స్ లో ఒకడిని. అయినా ఎందుకో ఎప్పుడూ నన్ను నేను
తక్కువగా ఊహించుకుంటాను. తన విషయం లోనే కాదు..అన్ని
విషయాల్లోనూ. ఇంకా ఏవేవో ఆలోచనలు… ఈ రోజు హైమ ఆఫీషుకి
బుర్రపాడు డ్రెస్ వేసుకొని వచ్చింది. తన బ్రెస్ట్స్ భలే ఉంటాయి..
రౌండ్ గా, తన ఫిగరు కి వుండవలసిన దానికన్నా కొంచం ఎక్కువ గా,
గర్వం గా మగోడ్ని సవాల్ చేస్తున్నట్లు గా ఉంటాయి. ఆఫీషులో తను
నన్ను గమనించనప్పుడు దొంగతనంగా తనని కసి కసి గా
చూస్తుంటాను. కానీ సుమనని మనసులో పెట్టుకొని హైమని ఇలా
చూడటం నాకెందుకో గిల్టీగా అనిపిస్తుంటుంది. నాది నిజమైన ప్రేమ
కాదా అన్న డౌట్ కూడా వస్తుంటుంది. సడన్ గా నా ఆలోచనలు
ఆగిపోయాయి. మైండ్ అంతా బ్లాంక్ అయిపోయిపోయింది. గుండె
వేగంగా కొట్టుకోసాగింది.

… నేను మళ్లీ అదే శబ్దం విన్నాను.

కాసేపటికి లాజికల్ గా ఆలోచించడం మొదలుపెట్టాను. ఎవరైనా నన్ను
భయపెట్టడానికి ఇలా చేస్తున్నారా? దొంగ ఎవడైనా నన్ను
భయపెట్టి నాచేత తలుపు తీయించడానికి చేస్తున్న ప్రయత్నమా
ఇది.. ఇలా సాగుతున్నాయి అలోచనలు. నేను నెమ్మదిగా కిటికీ దగ్గర
నక్కి చూస్తున్నాను. ఈసారి ఆ సౌండ్ చేసినప్పుడు వాడు
కనపడతాడేమో అని. నేను అలా నిశితంగా చూస్తుండగానే మళ్లీ శబ్దం
వినిపించింది. కానీ అసలు ఎటువంటి ఆకారము వచ్చినట్టు కనిపించలేదు.
నా కళ్లూ, చెవులూ ఏమన్నా దొబ్బాయా అన్న డౌట్ వచ్చింది. ఏ
ఆకారమూ లేకపోతే మరి ఏమయినట్టూ?.. కొంపదీసి దెయ్యమా!!!...
ఆ ఆలోచన రాగానే వెన్నెముకలో సన్నని వణుకు మొదలయ్యింది. కొంచం
ధైర్యం తెచ్చుకొని నేను “ఎవరూ?!!” అని అరిచాను. ఏ సమాధానమూ
లేదు. చిన్న రాడ్ లాంటిది పట్టుకొని, తలుపు గడియ తీసి చూసాను.
ఎవరూ లేరు. కిటికీ దగ్గరకు వెళ్లాను. అక్కడ కూడా ఎవరూ లేరు.
శబ్దం ఎక్కడనుంచి వచ్చుండొచ్చు అని పరిశీలించసాగాను. కిటికీ కి
దగ్గరలో ఒక షర్ట్ ఆరేసి ఉంది. గాలికి ఊగుతున్నపుడు ఆ షర్ట్ గుండీ
కిటికీ గ్లాసుకి తగిలి ఆ సౌండ్ వస్తుందేమో అన్న డౌట్ వచ్చింది. షర్ట్
గుండీ తో గ్లాసు ని చిన్నగా ట్యాప్ చేసి చూసాను. కొంచం అలాంటిదే
శబ్దం వచ్చింది. ఇదే ఆ శబ్దం అని డిసైడయిపోయాను. మళ్లీ బెడ్ మీద
పడ్డాను. ఎందుకో అది షర్ట్ గుండీ తాలూకు సౌండ్ అని నేను
పూర్తిగా కన్విన్స్ కాలేదేమో. ఏ మూలనో ఒక థాట్ అది ఆ సౌండ్ కాదు
అని పొడుస్తూ ఉంది. దుప్పటి ముఖం మీద వరకు
కప్పేసుకోబోతూండగా, ఒక క్షణంలో నా కళ్లకి బెడ్ పక్కన ఉన్న
కుర్చీలో ఎవరో కూచున్నట్లుగా కనిపించింది. ఈ లోపునే దుప్పటి
నా కళ్లను కప్పేసింది. కాసేపు ఊపిరి తీసుకోవడం కూడా
మరచిపోయాను. ఒళ్లంతా భయంతో గట్టిగా బిగుసుకుపోయింది.
కాసేపటికి నా కళ్లు ఆ ఆకారాన్ని ఎలా చూసాయా అని
గుర్తుతెచ్చుకోసాగాను. ఆ ఆకారము కాళ్లు కుర్చీ లోపలికి
ముడుచుకొని చేతులు ముడుకుల మీద పెట్టుకొని వాటిపైన తల
ఆనించుకొని ఎటో చూస్తున్నట్టుగా నా మెదడు నాకు విజువలైజ్
చేయిస్తుంటే, ఒళ్లంతా చెమటలు పట్టేసాయి. దుప్పటి తీసి
చూడటానికి అస్సలు ధైర్యం చాలట్లేదు. లైట్ ఉంటే దెయ్యం
పారిపోతుందని అనిపించి దుప్పటి తీయకుండానే, చేతితో
తడుముతూ బెడ్ సైడుకి ఉన్న లైట్ స్విచ్ ని ఆన్ చేసాను. లైట్
వెలిగాక నెమ్మదిగా ముఖం మీద దుప్పటి తీసి చూసాను. కుర్చీ
బోసిగా కనపడింది. గుండెల మీద నుంచి ఎంతో పెద్ద బరువు
తీసేసినట్లుగా అనిపించింది. లేచి నీరు తాగాలనిపించింది. లేచి
వంట గదిలోకి నడవబోయాను ఆ గది చీకటిగా ఉంది. దెయ్యం
అక్కడ దాగుందేమో అనిపించింది. ఇప్పుడు ఈ రిస్కు అవసరమా
అనుకొని ఆగిపోయాను. నేను ధైర్యం గా ఉన్నాను అని
తెలియజేయాలనిపించి, కేర్‌లెస్‌గా చేతులు ఇటూ,
అటూ ఊపి క్యాజువల్‌గా “గల గల పాడుతున్న గోదారిలా.." అని
పాట అందుకున్నాను. ఒక రెండు లైన్లు పాడాక నాకే
అనిపించింది- ఇంత రాత్రి వేల ఏంటి నేను ఇలా బిహేవ్
చేస్తున్నాను అని. అసలు దెయ్యం నన్ను ఆల్‌రెడీ ఆవహించేసిందా!!
అందుకే ఇలా ఇంత రాత్రి వేళ ఇలా పాడుతున్నానా అని
డౌట్ వచ్చింది. ఒకసారి నా పేరు, నేను పనిచేస్తున్నకంపెనీ పేరు
మననం చేసుకున్నాను కరక్టుగా. "ఓకే !!, నేను శ్రీనివాస్ నే" అని
కన్‌ఫర్మ్ చేసుకున్నాను. ఇంక లైట్ ఆర్పకుండా బలవంతంగా
పడుకున్నాను. ఏవొ ఆలోచనలు, భయాలూ, ఇన్సె‌క్యూరిటీస్
బుర్రలో నలుగుతూ ఉండగా మెళ్లగా నిద్రలోకి జారుకున్నాను.