ఓ రోజు ...

నేను నడుస్తూ ఉన్నాను. నా నడక వెనక ఎటువంటి మోటివ్ గానీ లాజిక్ గానీ లేవు. ఐ జస్ట్ ఫెల్ట్ లైక్ వాకింగ్. కానీ నడిచేకొద్దీ నా ఈ ప్రయాణానికి ఏదో సిగ్నిఫికన్స్ ఉందన్న ఊహ బలపడసాగింది. ఎవరిదో గొంతు నన్ను ముందుకి వెళ్ళమని చెబుతున్నట్లుంది. అలా నడుస్తూ చెట్లూ, మొక్కలతో కంచె వేయబడిన ఒక ప్రాంతానికి చేరుకున్నాను. నేను లోపలకి వెళ్లబోయాను. లోపలికి వెళ్లేముందు పర్మిషన్ తీసుకోమని ఆ గొంతు నన్ను హెచ్చరించింది. చుట్టూ మనుష్యులెవరూ లేరు. మరి ఎవర్ని పర్మిషన్ అడగాలా అని చుట్టూ ఉన్నా చెట్లూ, మొక్కల్ని చూసాను. సడన్ గా అవన్నీ జీవం తెచ్చుకున్నట్లుగా అనిపించాయి. వాటిని కూడా సహజీవులుగా చూడటమనేది నాకు ఒక రివేలేషన్ లా అనిపించింది. వాటిని చూసి మనసులోనే పర్మిషన్ అడిగాను. సన్నగా గాలికి చెట్ల కొమ్మలు ఊగాయి. వాటినుండి వచ్చిన గాలి నా ముఖాన్ని తాకింది. ఐ గాట్ మై మెసేజ్. లోపలకి వెళ్లాను. ఏదో తోటలా ఉంది. ఎన్నో ఏళ్లుగా నా రాక కోసం వేచి ఉన్నట్లు అనిపించిందా ప్రదేశం. ప్రకృతి కాంత ఎక్కడిదో ఓ ఆలాపన అందుకొంది. అది చాలా మిస్టీరియస్ గా, చిన్న విషాదపు జీరతో ఉండి వింటున్న కొలదీ నన్ను మరింత ఉద్విగ్నతకు లోనుచేసింది. 'అవును. ఈ రాగమే నన్ను జన్మజన్మలుగా వెంటాడుతోంది 'అన్నఫీలింగ్.. నడుస్తూ ముందుకు వెళ్లాను. ఓ పెద్ద భవంతి ఎదురయ్యింది. నేను వెతుకుతున్నదేదో ఇక్కడే ఉన్నట్లనిపించింది. ప్రధాన ద్వారం ముందరి రాతి మెట్లను ఎక్కుతుంటే అవి నా పాదాల్ని చల్లగా తాకాయి. మెట్లను దాటి నా చేయి ముఖద్వారానికున్న తలుపుని తాకగానే అంత పెద్ద తలుపు కూడా మృదువుగా తెరచుకుంది. లోపలంతా చీకటిగా పాడుబదినట్లుగా ఉంది. కానీ ఎవరో ఆ చీకట్లో రహస్యంగా నన్ను పిలుస్తున్నారు. లోపలకి అడుగు పెట్టగానే ఒక్కసారిగా చుట్టూ వెలుగుతో నిండిపోయింది. లోపలంతా కొత్తగా రంగురంగుల అద్దాలతో, గాజుదీపాలతో శోభాయమానంగా రాజమందిరంలా మారిపోయింది. రాజుల కాలంలా ఉంది ఆ వాతావరణం. ఎవరో వాగ్గేయకారుడు తన్మయత్వంతో పాడుతూ ఉంటే నలుగురు నాట్యకారిణిలు నృత్యం చేస్తుండగా మరికొందరు వాద్యసహకారం అందిస్తున్నారు. వారెవరికీ నా ఉనికి కూడా తెలియట్లేదు. జాగ్రత్తగా గమనిస్తే ఆ వాగ్గేయకారుడు నాకు మల్లెఉన్నాడు. నా రూపానికి ఓల్డ్ వెర్షన్ లా. ఆ నలుగురు డాన్సర్స్ లో ప్రధాన నర్తకి వాగ్గేయకారుని పాటకి అంతే తన్మయత్వంతో నాట్యం చేస్తున్నది. వాళ్ల చూపులూ, దేహప్రతిస్పందనల వలన వారిరువురి మధ్య గాఢమైన ప్రేమపాశం ఉందని చెప్పకనే తెలుస్తూంది. ఇవన్నీ కాకుండా దూరంగా ఉన్న ఓ శిల్పం నన్ను విపరీతంగా ఆకర్షించింది. నేల మీద కూర్చొని నాట్య భంగిమ లో ఉన్న ఓ ముసలి నర్తకి శిల్పమది. కానీ ఆశ్చర్యంగా ఆమె కళ్లు సజీవంగా ఉండి నన్నే చూస్తున్నాయి. అప్రయత్నంగా నా అడుగులు తన వైపుకి నడిచాయి. ఆశ్చర్యం!.. నేను దగ్గరవుతున్న కొలదీ ఆ శిల్పం ఓ యవ్వనవతిలా మారసాగింది. నేను వెతుకుతున్న ఆత్మబంధువు తనే అన్న భావన ఆమె కళ్ళను చూస్తే కలుగుతోంది. జీవితమంతా ఈ క్షణం కోసమే వేచానేమో. నేను దగ్గరవుతున్న కొలదీ తనకి ఆ ప్రధాన నర్తకి ఛాయలు రాసాగాయి. కానీ ఆమె కళ్లు తప్ప మిగిలినవేవీ జీవం లేకుండా శరీరం అదే భంగిమలో ఉంది. ఆమె కళ్లు నా మీద తన ప్రేమని వర్షిస్తున్నాయి. ప్రేమభావం నన్ను ఉప్పెనలా ముంచెత్తింది. ఆర్తిగా ఆమె పెదవులను ముద్దాడాను. . తనలో కొద్దిగా చలనం వచ్చింది. తన పెదవులను తాకిన నా పెదవులు స్వర్గపు కవాటాలను తెరిచాయి. మరింత ఆవేశంగా చుంబించాను. ఇంతలొ గొల్లున నవ్వు వినపడింది. ఆ వాగ్గేయకారుడూ, డాన్సర్లూ మా చుట్టూ చేరి నవ్వుతున్నారు. అప్పుడు అర్ధమయ్యింది- తను ముద్దుతో పాటు నా జీవాన్ని కూడా లాక్కొని తను బ్రతుకుతోందని. అందుకే నేను ఫూల్ నయ్యానని వాళ్ళంతా నవ్వుతున్నారు. ఒక క్షణం సందిగ్ద పడ్డాను. తన కళ్ళలో అప్పటిలాగే ప్రేమభావం, నిరీక్షణ కనపడ్డాయి. ఈ ఏకత, పరిపూర్ణతల కోసమే ఇన్నాళ్ళూ పరితపించాను. ప్రేమ ఇవ్వడం, పొందడంలోని మాధుర్యాన్ని అనుభవించిన రెండు నిమిషాల బతుకు చాలు అని డిసైడయ్యాను. నా జీవితంలో నేను తీసుకున్న గొప్ప డెసిషన్ ఇది అని అనిపించింది. మళ్ళీ తన కౌగిలి బంధనంలో మమేకమయ్యాను. ప్రేమ అనే అందమైన రంగు కరిగిపోతూ దాని స్థానే తెల్లటి వెలుగు చోటు చేసుకుంటున్న భావన.. మెల్లగా నాలో జీవం పోయింది. ఇప్పుడంతా ప్రకాశమే!.. హాయిగా, తేలికగా ఉంది. అంతలోనే ఒక డౌట్ వచ్చి నన్ను నిలువునా కుదిపేసింది. నేను చనిపోయాక మరి ఎలా ఆలోచించ గలుగుతున్నాను? నా మెదడు ఎక్కడుందీ అని. చాలా గాభరా వేసింది. అంతే. ఆందోళన పెరిగి దిగ్గున లేచాను. కల చెదిరింది. ప్రాతః భానుడు పక్కనే ఉన్న కిటికీలను వెలిగిస్తున్నాడు. ఇంతలొ నా భార్య వచ్చి 'ఏమైందండీ!.. అలా లేచారు. కొంపదీసి నేనేమన్నా కలలోకి వచ్చానా ?' అంటూ నవ్వుతూ అడిగింది. తను నవ్వుతూ ఉంటే ఆ ప్రధాన నర్తకి ముఖచాయలు తనలో లిప్తకాలం పాటు తలుక్కున మెరిసాయి. గుండె ఆగిపోబోయి సంభాలించుకున్నాను. అన్నట్టు చెప్పడం మరిచాను. నా శ్రీమతి పేరు - 'కల్పన'.