బింబాధరాల సరిహద్దున కన్నీటిచుక్క..

This moment is ridiculously painful. I am gasping for you.

బాధని చూపించడానికి నా దగ్గర ఏ గుర్తూ లేదు- కళ్ళలో మాటిమాటికీ ముసురుకునే చెమ్మ తప్ప.

పరితపించడమన్నది కేవలం హృదయానికే చెందిన భావనలా లేదు.. శరీరంలోని ప్రతీ రేణువూ నిన్ను కోరుకునే విరహాగ్నిలో మండిపోవడానికే ప్రాణం పోసుకుంటున్నాయి. My very existence is nothing but longing you.

ఈ ఝాము భారంగా.. అనంతంగా గడుస్తోంది. మరుక్షణానికి ఇతర విషయాలతో కాస్త తేలికపడతానేమో!.. కానీ ఈ క్షణానికీ వేదన నిజమైనది.

ఇంత వేదనలోనూ కొన్ని జ్ఞాపకాలు నవ్వు తెప్పిస్తాయి.. నవ్వు ముగుస్తుందనగా నీ లేమి మరింత తీక్షణంగా గుండెని మెలిపెడుతుంది.. నవ్వు తేలకుండానే కళ్ళు జలజలా వర్షిస్తాయి.. ఆ తర్వాత వెక్కుతూ దుఃఖం.

ఈ దుఃఖం నుంచి పారిపోవాలని ఉంది. కానీ నువ్వు లేనప్పుడు కనీసం నీకు సంబంధించిన దుఃఖమైనా నాకు తోడుగా ఉండనీ.

ఇప్పటివరకూ ప్రపంచాన్ని పట్టించుకోనందుకు అది నిన్ను వేరుచేసి ఇలా కసితీర్చుకుంటోంది. విధి ఇంత కాఠిన్యమని నేనూహించలేదు. ఆఖరి కోరికకి కూడా ఆస్కారమివ్వలేదు.

కొన్నిసార్లు తీవ్రమైన భావోద్వేగాలు ముప్పెరుగొంటాయి. నిన్ను పొందని జీవితాన్ని త్యజించాలనిపిస్తుంది. కానీ ఆ తర్వాత నీకోసం తపించేదెలా?..

మన కొద్దికాలపు పరిచయాన్ని శ్వాసిస్తూ బ్రతికే నా మిగిలిన ముప్పావు జీవితానికి చుక్కాని నీ మూడక్షరాల పేరు- సాహితి.

* * * *

దూరంగా ట్రాఫిక్ ధ్వనుల మధ్య మధ్యాహ్నపు నిశ్శబ్దం నాలానే ఒంటరిగా తోచింది. ఈ క్షణాన ఎందుకో మేం విడిపోయినప్పటి కలయిక గుండెల్లో మెదిలింది. నిశ్శబ్దమా!.. నీతో పంచుకోనా..

మలిసంధ్య.. ఆకాశం నిశి భారంతో క్రిందకి కృంగుతూ విరిగిపోయేలా ఉంది. తను నా దగ్గరకి వస్తూ కనపడింది. ఏడ్చి, ఏడ్చి కళ్ళు ఎండిపోయాయన్న విషయం తెలుస్తోంది. నేనింకా పరిస్థితిని అంగీకరించని స్థితిలో ఉన్నాను. కళ్ళు ఉబ్బిపోయి, ముఖం పీక్కుపోయినట్టుగా ఉన్నా తనలో ఏదో కొత్త కాంతి.. ఆకర్షితుడినయ్యాను. ఇలాంటి నేపధ్యంలో కూడా కలిగిన క్షణకాలపు భౌతిక ఆకర్షణ తన మనస్థితిని గ్రహించేసరికి ఆవిరయ్యింది.

తను ముఖం అటువైపుగా పెట్టి పొడిపొడిగా ముగింపు వాక్యాలని ముక్తాయించింది. మరణశాసనాన్ని వింటున్న ముద్దాయిలా నిలుచున్నాను. దూరంగా తీరం వద్ద అలల ఘోష అనంతమైన రోదనలా ఉంది.

'నాకోసమైనా నన్ను మరచిపోయి ఆనందంగా ఉండడానికి ప్రయత్నిస్తావా?..' అని అడిగి తల దించుకొంది. కన్నీటికి బరువెక్కువ.

'ఊహు!.. నేనుండను..' చివరికి నా గొంతు పెగిలింది.

'లేదు.. ఉండాలి..' అంటూ తను మళ్ళీ వాదనకి దిగింది. నేను మొండిగా ఉన్నాను. కాసేపటికి ఇక లాభం లేదని తను వెనక్కి తిరిగి వెళ్ళిపోవడానికి అడుగులేసింది. నేను వచ్చి తన భుజం పట్టుకొని ఆపాను. 'ఇటు నుండి ఇటే ఎక్కడికైనా వెళ్ళిపోదాం..పద..' అని ఒక మొండి నిశ్చయానికి వచ్చి, తనని బలవంతంగా నా వైపుకి లాగుతూ వడిగా వేరొకవైపుకి తీసుకెళ్దామని ప్రయత్నించాను. 'చెయ్యి వదులు..' అన్నా పట్టించుకోలేదు. మూర్ఖావేశంతో లాగుతున్నా. తను ప్రతిఘటించింది. హిస్టీరిక్గా ఏడుస్తూ, నన్ను రక్కుతూ విడిపించుకోవాలని చూస్తోంది. నాలో దుఃఖం, కోపం ఒకేసారి ఎగిసాయి. స్పృహలో లేను. తన చేతిని వదిలి, ధాటిగా ఒక చెంపదెబ్బ కొట్టాను. అరుస్తున్నదల్లా ఆగింది. ఇంకా రొప్పుతోంది. ఏం చేసానో అర్ధమైన నా కళ్ళు వర్షిస్తున్నాయి. తను తలెత్తి నన్ను చూసింది. ఇద్దరం ఎదురుపడ్డాం. తను నన్ను చూస్తూ మెళ్లగా స్థిమితపడుతోంది. నేను కూడా నిస్తేజంగా తనని చూస్తున్నాను.

ఏమైందో.. తను దగ్గరగా వచ్చింది.. బలంగా నన్ను హత్తుకొని, ముఖమంతా ముద్దులు పెట్టింది. అప్పటివరకూ ఉబుకుదామని ప్రయత్నిస్తున్న బాధకి ఊతం దొరికింది. ఇద్దరం ఏడుస్తూ ఒకరినొకరు చుట్టేసుకున్నాము.

మా పెదవులు కలిసాయి.. గాఢంగా.. ఆవేశంగా.. ఆర్తిగా.. జీవితానికి మిగిలింది ఈ ఒక్క క్షణమే అన్నట్టు అధరాలు జంటగా హృదయాలని మేళవించి తడుముకుంటూ తపించాయి. ఇరుకనుల కన్నీరు బింబాధరాల సరిహద్దులని స్పృశించాయి.

ఇంకేమీ మాట్లాడుకోలేదు.. విడిపోయాము.

* * * *

తన మాటలు వినని, తన నవ్వులు కనని, తన ముద్దులు దొరకని రేపటిని పొడిచి, పొడిచి చంపాలనుకున్నాను. కానీ కాలమే మరుక్షణం నుంచీ నన్ను పొడిచి, పొడిచి చంపుతోంది.

నిశ్శబ్దం మాట్లాడలేదు. కానీ నన్ను మళ్లీ వెతుక్కునేలా చేసింది.. తన జ్ఞాపకాల్లో.