dark corner..5

చదివాక నేను ఉన్న స్థలంలోనే నెమ్మదిగా పట్టు కోల్పోతున్నట్లుగా
కూర్చుండిపోయాను. చాలాసేపు అలానే ఉండిపోయాను.
నేనేమీ ఏడ్వలా. లేచి ఆఫీషుకి బయలుదేరాను. మెల్లగా నేను ఈ
మెంటల్ సఫరింగ్ నుంచి రిలీవ్ అవుతున్నట్లు అనిపించింది.
అంతిమ గమ్యము తెలిసిన బాటసారి, ఆ బాటలో ఎలా కంఫర్టబుల్ గా
నడుచుకుంటూ పోతాడో అలా నేనూ నడుస్తున్నాను. రేపు నా ప్రాణం
పోతుందన్నవిషయం తెలిసిపోయాక ఎందుకో నాకు పెద్దగా బాధ
కలిగించట్లేదు. భయం కూడా వెయ్యట్లేదు. బహుశా చనిపోవడం వలన
నేనేమీ కోల్పోవడం లేదేమో. అసలు నా లైఫ్ లో గర్వించదగిన
క్షణాలు అంటూ ఏమీ లేవేమో. చిన్నప్పటి నుంచీమా అమ్మ ఎప్పుడూ
దేనికీ గర్వపడకూడదని నూరిపోసేది. చిన్నప్పుడు మాది దిగువ
మద్యతరగతి కుటుంబం. ముగ్గురు ఆడపిల్లలు, తర్వాత నేను. మా నాన్న
ఏ బాధ్యతలూ పట్టని మనిషి, తాగుడు అలవాటు ఉంది. అమ్మ మమ్మల్ని
చాలా స్ట్రిక్ట్ గా పెంచేది. అమ్మ తను కోల్పోయినవన్నీ మమ్మల్నీ మంచి
స్థితిలో పెట్టడం ద్వారా సాధిద్దామనుకుందేమో. నాకు
ఇప్పటికీ గుర్తు- 4వ తరగతిలో నాకు లెక్కల్లో యాభైకి నలభై నాలుగు
వచ్చాయి. నేనే ఫస్టు. స్కూల్ అయ్యాక పరిగెత్తుకొంటూ ఇంటికెళ్లి అమ్మకి
చెప్పాను. ఇంకా ఎక్కువ తెచ్చుకొవాలి అంది నిర్లిప్తంగా. నేను తర్వాత
పక్కింటిలో టేప్‌రికార్డర్ లో ఎదో పాట వస్తూంటే హుషారుగా అరుగు మీదకి వచ్చి డాన్స్ చేస్తున్నాను. అమ్మ వచ్చి చీపురు కట్టతో ఒక్కటేసింది.
ఏదో యాభైకి యాభై వచ్చినోడిలా ఎందుకలా ఇరగబడుతున్నావు అని.
ఇలాంటి సంఘటనలు చాలా జరిగాయి. ఎమ్‌సెట్ లో మంచి ర్యాంక్ వస్తే,
ఏదో ఐ.ఐ.టి లో సీట్ వచ్చినట్లుగా ఫీల్ అవ్వకు అనేది. ఇలా నేను
కూడా దేనినీ సాధించినట్టు ఫీల్ అయ్యేవాడిని కాదు. నేను సాధించిన
చిన్న చిన్న విజయాలను కూడా నేనెప్పుడూ ఆస్వాదించలేదు. ఐ డిడింట్
ఎవర్ గివ్ మైసెల్ఫ్ ఎనీ డామ్ వర్త్.. అందుకేనేమో నేను
సుమన కి ఇంతవరకూ ప్రొపోజ్ చెయ్యలేకపోయాను. ఏంటి!.. ఈ రోజు
ఆలోచనలు ఎటో వెళ్లిపోతున్నాయి.. సరే వెళ్లనీ అని వదిలేసాను.
అమ్మ గుర్తుకివచ్చింది మళ్లీ. ఏంటో.. అమ్మ ఈ రోజు తెగ
గుర్తుకివస్తుంది.. అమ్మ ఎప్పుడూ నామీద అభిమానం చూపించేది కాదు.
నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుంచీ అమ్మ నన్నుదగ్గరగా తీసుకొని
ముద్దులివ్వడమూ, ప్రేమగా మాట్లాడటం ఎప్పుడూ లేదనుకుంటాను.
కానీ అమ్మకి నేనంటే ప్రాణం. అందులో డౌట్ లేదు. నేను కూడా అంతే.
అంత expressive కాను. నేనెప్పుడూ ఊహించుకుంటుంటాను అమ్మ
నా తలను తన ఒడిలో పెట్టుకొని సరదాగా ఊసులు చెప్పినట్టూ... నా
తల అలా నిమురుతూ ఉంటే నేను హాయిగా నిద్రలోకి జారుకున్నట్టూ..
ఎందుకో అమ్మకి ఫోన్ చేసి "నువ్వంటే నాకు చాలా ఇష్టం అమ్మా! " అని
చెప్పాలనిపించింది. చూస్తుండగానే, ఆ ఆలోచన చాలా బలీయమైపోయింది.
ఫోన్ చేసాను. చేసి అవీ,ఇవీ మాట్లాడాను కానీ అసలు విషయం
చెప్పలేకపోతున్నాను. చివరికి "అమ్మా!, నువ్వు జాగ్రత్తగా ఉండు. నేను
నీ గురించి చాలా అలోచిస్తూ ఉంటాను." అని ఏదో అసందర్భంగా
చెప్పగలిగాను. కానీ ఆ మాత్రం చెప్పినందుకే కొంచం హాపీగా
అనిపించింది. ఈ ఒక్కరొజూ ఫుల్ బిందాస్ గా బతకాలి అనిపించింది.
నా ఇన్సెక్యూరిటీస్, భయాలూ, మన మీద చుట్టుప్రక్కలవాళ్ల ప్రభావాలూ
ఇవన్నీ వదిలేసి నాకు నేనుగా పూర్తిగా ఈ రోజుని ఆస్వాదించాలనిపించింది.

… నాలో ఏదో తేజస్సు నిండిన ప్రశాంతత.

ఆఫీషులోకి అడుగుపెట్టాను. దూరంగా మా ప్రోజెక్టు మానేజర్
కనపడ్డాడు. వెళ్లి పలకరించాను. ఏమి మట్లాడాలో ప్లాన్ చేసుకోలేదు.
అలా కలిశేసానంతే. "ఈ రోజు నాకు పని చెయ్యాలనిలేదు.. కానీ బోర్
కొడుతుందని ఆఫీషుకి వచ్చాను. ఈ రోజు నాకు లీవ్ వితౌట్ పే
కావాలి "అని చెప్పాను. మా మానేజర్ నా వైపు ఆశ్చర్యంగా చూసి,
"సరే" అన్నాడు. మా మానేజర్ తో నేను వ్యవహరించిన తీరు నాకు
బాగా నచ్చింది. ఎప్పుడూ ఇంత ధైర్యంగా, నిజాయితీగా మాట్లాడలేదు.
నా సీటు దగ్గరికి వచ్చి కూర్చొని ఇటూ, అటూ చూస్తున్నాను. దూరంగా
హైమ కనపడింది. అప్పుడే వచ్చినట్టుంది. ఎప్పటిలాగే తన అందాలు
నన్ను ఊరించాయి. తను వచ్చినవెంటనే టీ తాగడానికి వెళుతుంది.
నేను తన దగ్గరికి వడిగా వెళ్లి, "షల్ ఐ జాయిన్ యు ఫర్ టీ?" అని
అడిగాను. మాకు ముఖపరిచయం ఉంది కానీ మేమెప్పుడూ
మాట్లాడుకోలేదు. తను కొంచం ఆశ్చర్యంగా చూసి తర్వాత ముఖమంతా
నవ్వు చేసుకొని నాతో నడిచింది. "నాకు నీమీద కోరిక ఉంది." అని
చెప్పాలనుకున్నాను.
కాంటీన్ లో కూర్చున్నాము.
తనే ఏదో టాపిక్ మొదలుపెట్టింది. అలా మాట్లాడుతునే ఉంది. తను
సల్సా నేర్చుకుంటునట్టూ, తను కాలేజ్ లో మిస్ లయోలా గా
ఎంపికయినట్టూ, తనకి బొద్దింకలు అంటే చాలా భయమనీ, తనకి
అభిషేక్ బచ్చన్ అంటే పిచ్చి అని.. ఇలా కొంచం ఎక్కువయిన
హావభావాలతో వాగుకుంటూ పోయింది. కాసేపటికి నాకు
ఆకర్షణ స్థానే బోరు కొట్టడం మొదలుపెట్టింది. ఇప్పుడు నాకు
అమ్మాయి కనిపించట్లేదు .. ఆ స్థానంలోనే ‘ప్రతీ ఒక్కరూ నా అందాన్నీ,
నన్నూ గుర్తించాలి’ అన్న తన ఇన్సెక్యూరిటీ కనపడింది. మెల్లగా
ఎలాగోలా తన నుంచి బయటపడి నా సీటు దగ్గరికి వస్తుంటే
‘ఆ అమ్మాయి ఆకర్షణనుంచి పూర్తిగా బయటపడ్డాను’ అన్న
సంతృప్తికరమైన ఫీలింగు కలిగింది. నాకు అంతకన్నా బాగా
అనిపించిన విషయం ఏంటంటే- ‘నన్ను నేను ఎప్రీషియేట్ చేసుకొవడం’. ఉదయం మా మానేజర్ తో వ్యవహరించిన తీరు, హైమా ఆకర్షణని
ధైర్యంగా ఎదుర్కోవటం లాంటి చిన్న చిన్న విషయాలకు కూడా. చాలా
తేలికగా అనిపించింది- ‘బ్రతకడం ఇంత సింపులా?’ అన్నట్లుగా.