dark corner..6

సీటులో కూర్చొని ఏమి చేద్దామా అని అటూ, ఇటూ చూసాను.
బద్దకంగా పరిశీలించి నా మొబైల్ తీసుకొని, ఫ్రెండ్స్ అందరికీ కాల్
చెయ్యడం మొదలుపెట్టాను. ఇదయ్యేసరికి మళ్లీ టీ బ్రేకు.
టీమ్ మేట్సు అందరమూ కూర్చున్నాము. సుమన, శ్రీకాంత్ కూడా.
ఈ రోజు శ్రీకాంత్ గాడి షర్ట్ కలర్, సుమన డ్రెస్సు కలర్ కొద్దిగా
మ్యాచ్ అయ్యాయి. దానికి మిగిలిన వాళ్లు వాళ్లిద్దరినీ టీజ్ చెయ్యటం
మొదలుపెట్టారు. నాకు ఎప్పటిలాగే మండిపోతోంది. ఈ ముసుగులో
గుద్దులాట అనవసరం అనిపించింది. నేను సుమనని ఒక ఐదు
నిమిషాలు నీతో మాట్లాడాలని పిలిచాను. తనని కొంచం దూరంగా
తీసుకెళ్లాను. “ఏంటి మాట్లాడాలన్నావు” అని అడిగింది.
కాసేపు మౌనం. తర్వాత సూటిగా చూస్తూ చెప్పాను-
" నువ్వంటే నాకు చాలా ఇష్టం సుమనా!."అని.
“ప్రొపోజ్ చెయ్యడానికి ఈ ambience బాగోదు అని తెలుసు.
కానీ ఆ శ్రీకాంత్ గాడితో నిన్ను జత కట్టి టీజ్ చేస్తుంటే తట్టుకోలేక
ఇప్పుడు చెప్పాల్సి వచ్చింది.” అని చెప్పాను. తను ఏమీ మాట్లాడలేదు.
బాగా ఎమోషనల్ అయ్యానేమో- నా శ్వాస వణుకుతోంది. కొంచం
కంట్రోల్ లోకి వచ్చి “ఇప్పుడే నీ అభిప్రాయం కనుక్కోవాలని కాదు.
కొంచం టైమ్ తీసుకొని నీకు నచ్చినప్పుడు నిర్మొహమాటంగా చెప్పు.
ఇప్పుడున్న మన రిలేషన్ ని ఈ విషయం ప్రభావితం చెయ్యదని
భావిస్తున్నాను. “చెప్పాను. తను సరే మనం తర్వాత మాట్లాడదాము
అని వెళ్లిపోయింది. మా గాంగ్ ఇంకా అక్కడ బాతాఖానీ కొడుతున్నారు.
నేను వాళ్ల దగ్గరికి వెళ్లి, శ్రీకాంత్ ని చూసి - "శ్రీకాంత్!
నువ్వు సుమన విషయంలో సీరియస్సా?" అని అడిగాను. వాడు
కొంచం కన్ ఫ్యూజ్డ్ గా నవ్వి, "అదేమి లేదు" అని, ఎందుకని తి
రిగి ప్రశ్నించాడు. "నేను సీరియస్. అందుకని." అన్నాను నవ్వుతూ.
అందరికీ ఒక క్షణం అర్థమ్ కాలేదు. తర్వాత అందరూ
మూకుమ్మడిగా "ఓహో!!" అంటూ నన్ను చుట్టుముట్టేసారు.
తర్వాత కాసేపు టైమ్ పాస్ చేసాక లంచ్ బ్రేక్. ఆ తర్వాత సీటుకి
వచ్చేసాను.

ఒకరోజులో సగం అప్పుడే అయిపోయింది. ఇంకా ఏమి చెయ్యాలా
అని అలోచించి, అమ్మకి నా చివరి లెటర్ రాద్దామని
నిర్నయించుకున్నాను. ఇంక లెటర్ రాయడం మొదలుపెట్టాను.
మెళ్లగా చుట్టుప్రక్కలనిమరచి రాయడంలో మునిగిపోయాను.
నా పెన్ నా మనసుననుసరించి ఏవేవో అనుభూతులు,
ఆశలు,ఊహల రాగాలని స్పృశిస్తూ... నా అదుపు లేకుండా.
చాలా పెద్ద లెటర్ అయ్యింది. రాసాక తెలిసింది నా కళ్ల నుంచి నీరు
చాలాసేపటినుంచి జారుతూ ఉందని. అప్పటికే బాగా
సాయంత్రం అయిపోయి చీకటి పడింది. ఇంతలో సుమన నా
దగ్గరికి వచ్చి, "మనం ఎక్కడికైనా వెళ్దామా?" అని అడిగింది.
నేను ఆశ్చర్యంగా తన వైపు చూసాను. తన కళ్లు అభిమానంగా
నవ్వుతున్నాయి. దగ్గరలోని కాఫీడే కి వెళ్లాము. తను
మాట్లాడుతోంది. "నీకు తెలుసా ఇంజనీరింగ్ రోజుల నుంచి ఫ్రెండ్స్
అందరూ నన్ను నీ పేరు పెట్టి ఏడిపించేవారు. ఎందుకంటే నేను
ఏ నోట్సులు కావాలన్నా, ఏ డౌటులున్నా నిన్నే అడిగేదాన్నని.
నేనప్పుడు నిన్ను మంచి ఫ్రెండ్ గానే అనుకున్నాను. తర్వాత
జాబ్ లైఫ్. జాయిన్ అయినప్పుడు నాకు ఆఫీషు లొ తెలిసినవాడివి
నువ్వొక్కడివే అవ్వటం వళ్లనేమో నేను నీతో చాలా షేర్
చేసుకొనేదాన్ని-నా పర్సనల్ విషయాలూ, నా భయాలూ, నా
ఆనందాలూ అన్నీ. నువ్వు ఓపికగా వినేవాడివి. నీతో చెప్పుకున్నాక,
మనసు తేలికగా అనిపించేది. అలా నీ మీద నాకు స్నేహ భావం
మరింత పెరిగిపోయింది. కానీ నీ మీద నాకెప్పుడూ బలమైన
ఆకర్షణ కలగలేదు. ఒకరితో జీవితం పంచుకోవాలంటే అలాంటి
బలమైన ఆకర్షణ ఇద్దరి మధ్యన ఉండాలని నా అభిప్రాయం.
బహుశా నీ గురించి నాకు పూర్తిగా తెలియకపోవటం వల్లనేమో.
ఎప్పుడూ నీ కళ్లను చదవటానికి ప్రయత్నించడం తప్పితే, నీ
ఆనందాలు ఇవీ, నీ భయాలు ఇవీ, నువ్వు ఇలా ఫీల్ అవుతావూ
ఇవేమీ నాకు తెలియవు. ఈ రోజు నువ్వు ప్రొపోజ్ చేసాక
ఫష్ట్ టైమ్ నీ గురించే ఆలోచిస్తూ గడిపాను. నాకింకా టైమ్ కావాలి
శీనూ!!. నీ మనసేంటి అని నేనింకా తెలుసుకోవాలి. ఐ థింక్ వి
షుడ్ స్పెండ్ మోర్ టైమ్ టుగెదర్. నా పరంగా ఒక అబ్బాయితో
ఇలా మాట్లాడటం సాహసమే. నాకు నీ మీద అలాంటి ఫీలింగ్స్
లేవని చెప్పి నేను "నో" చెప్పొచ్చు. కానీ ఎందుకో తెలియదు నిన్ను
తెలుసుకోకపోవటం వలన నేను ఏదన్నా మిస్ అవుతానేమో
అనిపిస్తోంది." ఇలా చెప్పి ముగించింది. నేను తనని చూస్తూ
ఉండిపోయాను. ఒక్కసారి ఎంతో ఆనందము వచ్చేస్తేఎలా రియాక్ట్
అవాలో తెలియనట్లుగా ఉంది నా పరిస్థితి. కారణాలు తెలియదు
గానీ నేను తనని పొందగలను అన్న విశ్వాసం నాకెప్పుడూ లేదు.
అలాంటిది ఇప్పుడు తను ఇంత పోజిటివ్ గా మాట్లాడేసరికి చాలా
ఆనందమేసింది. నా మీద నాకే ఇష్టం కలిగింది. బయటకి
వచ్చాక "యేహ్!!" అంటూ గాలిలోకి ఎగిరాను. నా ఆనందాన్ని
తనకి చెప్పాను. ఒకరితో పంచుకుంటే ఇంత బాగుంటుందా అనిపించింది.
ఇంకాసేపటికి తను వెళ్లిపోయింది.