dark corner..7..The End.

నాకు ప్రపంచంలో నా అంత అద్రుష్టవంతుడూ, అలాగే నా అంత
దురదృష్టవంతుడూ ఉండరనిపించింది. అద్రుష్టవంతుడని
ఎందుకంటే కోరుకున్న అమ్మాయి దగ్గరవ్వబోతోంది.
దురదృష్టవంతుడని ఎందుకంటే ఈ రోజే చనిపోబోతున్నాను
కాబట్టి. ఒక్క క్షణం ఈ దెయ్యం ఎపిసోడ్ అంతా కల అయ్యుంటే ఎంత
బాగుండో అనిపించింది. కానీ అలా కాదుగా. ఈ రోజంతా కూడా ఆ
దెయ్యం అమ్మాయి నా చుట్టూ తిరుగుతూ కనపడింది. నేనే
పట్టించుకోలేదు. కానీ దీనివలన నా జీవితమే మారిపోయినట్టు
అనిపించింది. ఈ దెయ్యమే నా జీవితంలోకి రాకుంటే ఈ రోజు ఇంత
అద్భుతంగా గడిచేది కాదు. అసలు నేను తనకి ఎప్పుడూ
propose చేసేవాడినే కాదేమో. తను హాపీగా ఇంకొకడిని పెళ్లి
చేసుకొనేది. అసలు ఎప్పుడూ నేను ఈ రోజంతలా ధైర్యంగా,
నేను నేనుగా, నన్ను నేను ఇష్టపడుతూ జీవితాంతం కూడా
గడిపేవాడిని కాదేమో. అలాంటి బ్రతుకు బ్రతికీ ఏమి ప్రయోజనం?
అర్థవంతమైన ఈ ఒక్కరోజు చాలు. ఇకనైనా బ్రతికితే ఇలాగే
బ్రతకాలి. ఈ రోజు ఉదయం వరకూ వ్యర్ధమనుకున్న బ్రతుకు
చీకటి పడేసరికి ఎంత అందంగా తయారయ్యిందో. ఇలాంటి
అనుభూతినిచ్చిన ఆ దెయ్యానికి థాంక్స్ చెప్పాలనిపించింది.
చుట్టూ చూస్తే తను కనపడింది. ఎందుకో భయమనిపించలా.
తన వైపు చూసి థాంక్స్ థాంక్స్ అని అరిచాను.
తను ఏమీ అనలేదు. రూముకి బయలుదేరాను. ఈ మధ్యలో
అమ్మకి ఫోన్ చేసాను."ఊరకనే చేశాన"న్నాను. నీకొక విషయం
చెప్పాలి అని "నువ్వంటే నాకు చాలా చాలా ఇష్టం అమ్మా!!" అని చెప్పాను. అమ్మ కాసేపు ఎమీ మాట్లాడలేదు. తర్వాత "నువ్వక్కడ బాగానే
వున్నావు రా?.." అని అడిగింది. "బాగానే ఉన్నానమ్మా." అని చెప్పా.
కంటి నుంచి నీరు ఉబుకుతోంది. కాసేపు మాట్లాడాక పెట్టేసాను.
చాలా హాపీగా అనిపించింది. రూమ్ కి వచ్చేసాను.
చాలా ఆత్మలు నాకోసం wait చేస్తునట్టు అనిపించింది. స్నానం
చేసుకున్నాను. అప్పటికి రాత్రి 9 కావచ్చింది. నేను అమ్మకి రాసిన
లెటర్ టేబుల్ మీద పెట్టి ఇంక నన్ను చంపుకోండి అనుకొని
పడుకున్నాను. ఏవో ఆత్మలు నా మీద వాలినట్లుగా శరీరం
బరువెక్కుతున్నట్లుగా అనిపిస్తోంది. అన్నివైపులనుంచీ నల్లని
ఆకారాలు పాక్కుంటూ నన్ను చుట్టుముడుతున్నట్లుగా ఉంది.
నా ముఖాన్నీ, గొంతుని ఎవరో గట్టిగా నొక్కేస్తున్నట్లుగా ఉంది.
ఊపిరి తీసుకోవడం కష్టమైపోతోంది. గాలి ఆడట్లేదు. గాలి కోసం
నా కాళ్లూ, చేతులూ కొట్టుకుంటున్నాయి. ఆత్మలు నా కాళ్లనూ,
చేతులనూ నొక్కిపట్టేస్తున్నాయి. గాలి అందకపోవడం చాలా
భయంకరంగా ఉంది. నేను కొట్టుకుంటున్నకొలదీ నా మీద బరువు
పెరిగిపోతోంది. ఇలా ఎప్పటికో స్పృహ కోల్పోయానో, లేదా చచ్చిపోయానో
తెలియదు కానీనేను అన్న భావన, ఆలోచనలు ఉనికి కోల్పోయాయి.

కళ్లు తెరిచాను. కళ్లముందంతా ప్రకాశం. ఒళ్లంతా తేలికగా ఉంది.
లేచి చూస్తే నా రూమే. నేను ఆత్మనై ఇంకా రూములోనే
ఉన్నానేమో అనుకున్నా. నా శరీరం నాకు కనపడుతున్నది.
తడుముకుంటే స్పర్శ తెలుస్తూ ఉంది. ఆత్మలకి ఇలాగే ఉంటుంది
కాబోలు. అద్దం ముందుకొచ్చి చూస్తే అద్దం మీద దెయ్యం రాత
ఇలా రాసి ఉంది-
" నేను నీకొక కొత్త జీవితాన్ని ఇచ్చాను. Live it up fully."
అంటే నేనింకా బ్రతికే ఉన్నానన్నమాట. తను కనపడుతుందేమో
అని చుట్టూ చూసాను- థాంక్స్ చెబుదామని. కనపడలేదు.
ఆనందంతో ఒక పావుగంట వరకూ గట్టిగా అరుస్తూ ఉన్నాను.
పక్కింటాయన కంగారుపడి వచ్చేసాడు. ఏమీ లేదని పంపించేసాను.
హుషారుగా స్నానం చేసుకొని అద్దం ముందు తల దువ్వుకుంటున్నాను.
నా ముఖాన్ని అద్దంలో చూసుకుంటే ...
నా కళ్లు ఒక క్షణం పాటు నీలంగా మెరిసాయి.