స్వాతి చినుకు

నేను నిద్రపోయాక రాత్రంతా మనసు నీ దగ్గరే తచ్చాడుతుందేమో . పొద్దున లేవగానే ఊహని స్పృశించే మొదటి రాగం నీ తలపే. నా సబ్కాన్షస్ పెట్టె నిండుగా నీ సుగంధంతో తొణుకుతుంటే అహం బిత్తరపోయి అంతలోనే సర్దుకుంటుంది. గంభీరమయిపోతాను. కొన్నిసార్లు నా గంభీరతని చూసి నేనే ఫక్కున నవ్వేసుకుంటాను. బాత్రూమ్ లోకి బద్ధకంగా దూరాక, బకెట్ లోని నీటి మీద వేలితో అప్రయత్నంగా నీపేరు రాస్తాను. అది చెరిగిపోతుంది. కానీ అందులో నీ పేరుందని నాకు తెలుసు. ఓసారి రోడ్డు మీద వెళుతున్నప్పుడు ఒక చిన్నమ్మాయి నన్ను వింతగా చూసినప్పుడు అర్థమయ్యింది- నువ్వు గుర్తొచ్చి నా ముఖం ముద్దుగా నవ్వుతోందని. వెనక్కి తిరిగి ఆ అమ్మాయిని పట్టుకొని ఫాస్ట్ గా ఓ ముద్దిచ్చేసి అక్కడి నుంచి పరిగెత్తా. రాత్రి మేడ మీద తిరుగుతున్నప్పుడు నువ్వెప్పుడూ పాడే పాట గుర్తొస్తుంది. నీకస్సలు పాటలు పాడటం రాదు. ఆ పాటనైతే దారుణంగా ఖూనీ చేస్తావు. అప్పుడు వెక్కిరించాను గానీ ఇప్పుడు నీ పాట నాకెంతిష్టమో!!. నువ్వు పాడినట్లే పాడుతూ మళ్ళీ మళ్ళీ నవ్వుకుంటాను. నవ్వుకుంటున్నా సరే ఓ నీటితెర నా కళ్ళని అడ్డుగా కప్పేస్తుంది.

రాత్రి ఒంటిగంటన్నర. నిద్ర రావట్లేదు. చలికాలం కావడం చేత ట్రైన్ లో అందరూ ముసుగులు తన్ని పడుకున్నారు. ఇంకొన్ని గంటల్లో తనని కలవబోతున్నాను. మనసులో ఏదో హుషారు ఈల. ట్రైన్ ఏదో స్టేషన్లో ఆగింది. స్టేషన్లో ఓ చిల్లర వ్యాపారి టీ కంటైనర్ ని పక్కన పెట్టుకొని బెంచి మీద కునుకు తీస్తున్నాడు. టీ తాగాలనిపించింది. ట్రైన్ దిగి వాడిని లేపి టీ అడిగాను. టీ ఇచ్చి ఎప్పటిలాగే నాలుగు రూపాయలు తీసుకున్నాడు. 'ఇంత రాత్రి వేళ నిద్ర చెడగొట్టుకొని సెర్వ్ చేస్తున్నాడు. extra చార్జ్ చెయ్యొచ్చు కదా.' అనుకున్నాను. నేను స్వతహాగా business man ని కావడంతో ఇలాగే ఆలోచిస్తాను. అతను ఎక్కువ చార్జ్ చేసుంటే అతనిమీద గర్వపడేవాడిని. ఒక సిగరెట్ కూడా తీసుకున్నాను. నాకు సిగరెట్ అలవాటు కాదు. అప్పుడప్పుడూ తీసుకుంటాను. materialistic things కి గానీ, మానవ బంధాలకి గానీ బానిసవడం, నన్ను నేను కోల్పోవడం నాకు నచ్చవు. ప్రశాంతమైన ఈ అర్థరాత్రి పూట చలిగాలిలో ఛాయ్ తాగుతూ దమ్ము లాగుతుంటే బాగుంది. I fucking loved this moment. స్టేషన్లో దూరంగా ఓ ఇద్దరు మాట్లాడుకుంటున్నారు. బయటవాళ్లెవరికీ నేను సిగరెట్ ని ఎంజాయ్ చేస్తున్నట్టుగా నా ముఖంలో ఎటువంటి భావాలూ

ఉరుకుతూ బస్సెక్కాను. చీర చెమటతో తడిసిపోయింది. పొద్దంతా కూలి చేసి, సాయంత్రం ఆ డబ్బులతో మా చంటోడికి బట్టలు కొని, మా ఊరి బస్సెక్కేసరికి రాత్రి తొమ్మిది దాటింది. కండె క్టరు టి కేట్ ఇచ్చాక చేతిలో రెండు రూపాయలే మిగిలాయి. ఊరెళ్ళాక పనికొస్తాయని దాచుకున్నాను. బాగా ఆకలేస్తుంది. పనితో ఒళ్ళు హూనమైనా నిద్ర పట్టట్లేదు. పొద్దుట్నుంచి తిండి లేదు. ఇంకేమీ చెయ్యలేక కళ్లు మూసుకున్నాను. ముందు సీట్లో ఒక బట్టతల ఆయన ప్రక్కవాళ్లకి దేవుని గురించి అందరికీ వినిపించేలా చెబుతున్నాడు. 'మనిషికి భగవంతుని మీద తప్ప మరే విషయం మీద అనురక్తి ఉండకూడదు.' అని ఇంకా ఏవేవో చెబుతున్నాడు. అందరూ ఆసక్తిగా వింటున్నా నాకేమీ ఎక్కట్లేదు. వాళ్ళెవరికీ ఆకలి లేదు. నాకుంది. కడుపు నిండాకే దేవుడు. బస్ లో లైట్లాపేశారు. బయట కూడా చీకటిగానే ఉంది.మధ్యలో ఆగినప్పుడు ఒకాయన బస్సెక్కి నా పక్కన కూర్చున్నాడు. కొంచం కళ్ళెత్తితే ఆయన బూట్లు కనపడ్డాయి. మళ్ళీ చీకటి. కాసేపటికి ఆయన నా వైపుకి ఒరుగుతున్నాడు. నిద్రలో ఉన్నాడో ఏమో. నాకు అతన్ని పక్కకి తోసే ఓపిక ఎంత మాత్రం లేదు. ఆకలిని జయించడానికి నా శరీరాన్ని పట్టించుకోవడం మానేసాను. ఇంకాసేపటికి అతని చెయ్యి నా ఒ

నా ఇంట్లో ఆ రూముని నేనెప్పుడూ తెరవలేదు. ఆ రూము నుంచి ఎప్పుడూ ఏవో ఏడుపులు, మూలుగులు, అరుపులు వంటి భయంకరమైన శబ్దాలు వస్తూ ఉంటాయి. ఆ రూమన్నా, అందులో ఉండే ఆ పిచ్చిదన్నా నాకు చాలా భయం. అసలు నా ఇంటిని నేను పెద్దగా పట్టించుకోను. ఇంట్లో మిగిలినవారి గురించి, ఆ రూము గురించి చుట్టుపక్కల వారికి తెలిసిపోతుందేమో.. తెలిస్తే వారేమనుకుంటారో.. అని ఎప్పుడూ ఇంటికి తాళం వేసి బయటనే తిరుగుతా. కానీ ఏదో మిస్ అవుతున్నాను అన్న ఫీలింగు వచ్చేస్తుంటుంది. నాకు నేనే డొల్లగా కనపడతా.. ఏదో వేషం వేసుకున్నట్లు. ఆ రూములో పిచ్చిది ఎందుకో నన్ను కలవడానికి ఆరాటపడుతూ ఉంటుంది. కానీ నేను ఆ రూము తలుపు తీయనుగా. నేను స్పృహలో ఉన్నప్పుడు నా పర్మిషన్ లేకుండా తను రాలేదు. అందుకే నేను నిద్రలోకి జారినప్పుడు తను వస్తుంది- ఓ పీడకలలా. ఇంటిలో ఓ చిన్నమ్మాయి కలివిడిగా తిరుగుతూ ఉంటుంది. దానికీ, వరండాలో కూర్చొని ప్రపంచాన్ని చూసే బామ్మకి అస్సలు పడదు. కానీ ఆ చిన్నమ్మాయి అంటే నాకు భలే ఇష్టం. దానితో ఉంటే నాకూ పిల్లచేష్టలు వచ్చేస్తాయి. మళ్ళీ పదిమందీ నన్ను చూసి నవ్వుతారేమోనని భయం. అందుకే ఎవాయిడ్ చేస్తా. మరొక రూములో లంగా- వోణీ, తలలో పూలు, వాలు జడ, పట్టీల

జీవితపు దారిలో నడుస్తూ ఈ చోట నీకోసమని ఆగిపోయాను. నేను వచ్చిన దారిలో విరిసిన ప్రతి పువ్వునీ కోసి అపురూపంగా పట్టుకువచ్చాను. మరి నీకు నచ్చుతాయో.. లేదో. అందుకున్నప్పుడు వాటి ముళ్ళు నిన్ను గాయపరుస్తాయేమోనన్న భయం కూడా ఉంది. నా కాంప్లెక్సుల ఒంటరి వసారాని ఇంపుగా సంపంగెవై అల్లుకుంటావని... ఉబుసుపోని ఉక్కబోతలోకి బిగిసిపోయే బంధాల గంధమై వస్తావని ... నీకోసం ఆగిపోయాను. నాదొక ఒంటరి క్షణం.. నీదొక ఒంటరి క్షణం.. కలిసిన క్షణమది కమనీయమవుతుందని... నాదొక మాట.. నీదొక మాట.. మురిపాల మూటలై మనసుల్ని వడకాస్తాయని... నాలోని దాగుండిపోయిన పసివాడు నీ సమక్షంలో బయటకి వచ్చినప్పుడు వాడి మారాన్ని, కేరింతలని కాకిఎంగిలి చేసి పంచుకుంటావని... నా అనురాగాన్నంతటినీ ముద్దులు చేసి ముద్దలుగా నీకు కొసరి, కొసరి తినిపించాలని... నీకోసం ఆగిపోయాను. అలసిపోయి ఇంటికొచ్చిన సూరీడు పశ్చిమప్రౌఢ గుండెల్లో తలదాచుకున్నాడు. గూటికి చేరుకున్న గువ్వలు జంటగా సేదతీరుతున్నాయి. ఆరుబయలు ఏటిలో వెన్నెల నగ్నంగా ఆరబోసుకుంది. నేను ఒంటరిగా నీ తలపులతో తపించాను. ఎదోనాడు ఈ క్షణం మనదవుతుందని... కాగిన దేహాలు కరిగిన సాక్షిగా మన జీవితలక్ష్యాలకి ఒకరికొకరం ఆజ్యమవుతామని...

నేను నడుస్తూ ఉన్నాను. నా నడక వెనక ఎటువంటి మోటివ్ గానీ లాజిక్ గానీ లేవు. ఐ జస్ట్ ఫెల్ట్ లైక్ వాకింగ్. కానీ నడిచేకొద్దీ నా ఈ ప్రయాణానికి ఏదో సిగ్నిఫికన్స్ ఉందన్న ఊహ బలపడసాగింది. ఎవరిదో గొంతు నన్ను ముందుకి వెళ్ళమని చెబుతున్నట్లుంది. అలా నడుస్తూ చెట్లూ, మొక్కలతో కంచె వేయబడిన ఒక ప్రాంతానికి చేరుకున్నాను. నేను లోపలకి వెళ్లబోయాను. లోపలికి వెళ్లేముందు పర్మిషన్ తీసుకోమని ఆ గొంతు నన్ను హెచ్చరించింది. చుట్టూ మనుష్యులెవరూ లేరు. మరి ఎవర్ని పర్మిషన్ అడగాలా అని చుట్టూ ఉన్నా చెట్లూ, మొక్కల్ని చూసాను. సడన్ గా అవన్నీ జీవం తెచ్చుకున్నట్లుగా అనిపించాయి. వాటిని కూడా సహజీవులుగా చూడటమనేది నాకు ఒక రివేలేషన్ లా అనిపించింది. వాటిని చూసి మనసులోనే పర్మిషన్ అడిగాను. సన్నగా గాలికి చెట్ల కొమ్మలు ఊగాయి. వాటినుండి వచ్చిన గాలి నా ముఖాన్ని తాకింది. ఐ గాట్ మై మెసేజ్. లోపలకి వెళ్లాను. ఏదో తోటలా ఉంది. ఎన్నో ఏళ్లుగా నా రాక కోసం వేచి ఉన్నట్లు అనిపించిందా ప్రదేశం. ప్రకృతి కాంత ఎక్కడిదో ఓ ఆలాపన అందుకొంది. అది చాలా మిస్టీరియస్ గా, చిన్న విషాదపు జీరతో ఉండి వింటున్న కొలదీ నన్ను మరింత ఉద్విగ్నతకు లోనుచేసింది. 'అవును. ఈ రాగమే న

నేను దేని గురించి వెతుకుతున్నానో తెలియదు. యే విజయపు వేకువ కోసమో తెలియదు. అసలు విజయమన్నదే లేదు, ప్రతీదీ గొప్ప అనుభవమేనన్న పరిణితి కోసమో ఏమో నేనైతే వెతుకుతున్నాను. నేను స్వార్థపరుడినో, ప్రేమమూర్తినో తెలియదు. మంచి చేసావు అని ఇతరులు చెప్పే ప్రతి పనిలోనూ నా అంతస్స్వార్ధమే కనపడుతుంది. స్వార్ధం పెరిగి ప్రేమవుతుందా లేక స్వార్ధం కరిగి ప్రేమ పుడుతుందా?.. నాకు తెలియదు. నేను వెతుకుతున్నాను. నేనెవరిని సమాధానపరచాలనుకుంటున్నానో తెలియదు. నా వాళ్లు, నా చుట్టూ ఉన్నా ప్రపంచానికా .. లేక నాకు నేనేనా?.. ఆత్మసాక్షికే అయితే ప్రత్యేకించి సమాధానం చెప్పనవసరం లేదు కదా!. బహుశా ఈ సమాధానం చెప్పనవసరం లేదు అన్న జ్ఞానం ఇచ్చే స్థితి కోసమేనేమో నేను వెతుకుతున్నాను. ప్రతీ అందానికీ ప్రతిస్పందిస్తాను. దానిని నాదాన్ని చేసుకొని, అనుభవించి, పరవశించి తేలికవ్వాలో లేక ఆ అందం లోనూ నన్నే చూసుకొని మురిసిపోవాలో తెలియదు. నేను... జ్ఞానముండీ మాయ కమ్మేస్తుంది. ప్రతిక్షణం ఏమరుపాటుగా ఉండి మాయతో పోరాడాలో లేక మాయలో ఆర్తిగా మునిగిపోయి, రమించి ఆ తీక్షణత కు మాయ కరిగినప్పుడు బోసినవ్వులా బయటపడాలో ఏమో.. నేనైతే...

రాత్రి ఒంటిగంట. గగనకాంత మోహనక్రుష్ణుని కౌగిలి బంధనం లో మునిగిపోయి గాఢ నీలపు రంగులోకి మారిపోయింది. చంద్రుడు చుక్కలతో దొంగాట ఆడుతూ మా పెరటి చెట్టు వెనక్కి నక్కాడు. నేను సబ్దం చెయ్యకుండా పెరటి తలుపు తీసి మెల్లగా అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ మేడెక్కాను. మా మేడని ఆనుకొని ఉన్న ఇంకొక రెండు మేడలని దాటేసరికి సాహితి వాళ్ల మేడ వచ్చేసింది. తను ఇంకా రాలేదు. గత కొన్ని రోజులుగా మేమిలాగే కలుసుకుంటున్నాము. కలిసి చేసేది కూడా ఏమీ లేదు. మనసులని కాసిన్ని కబుర్లతో ఆరబోసుకుంటాము. కొన్ని నవ్వులు విచ్చుకుంటాయి. ఈ కేరింతల నడుమనే కలహాలు కూడా మొదలవుతాయి. ఇక మూతి విరుపులు.. కోర చూపుల బాణాలు.. అరనిమిషపు అలకలు. గుండెల్లోని తొలిప్రేమ భావాలు, ఆకర్షణ, మైకం, పద్దెనిమిదేళ్ళ ప్రాయపు ఉద్విగ్నత ఇవన్నీ కలిసి అందంగా బయటపడాలని ప్రయత్నించి , విఫలమయ్యి ఇలా సిల్లీ కబుర్లు, అర్థం లేని తగాదాలుగా మారిపోతాయి. అయితేనేం.. మనసు కన్వే చెయ్యాలనుకున్నది అండర్ కరెంటు గా కన్వే అయిపోతుంది. తను వచ్చి చూస్తే వెంటనే కనపడకూడదని వాళ్ల మేడని, పక్క మేడని కలిపే పిట్టగోడ వెనక దాగున్నాను. ప్రపంచమంతా నిద్దురపోతోంది. అప్పుడప్పుడూ విసురుగా వచ్చే గాలి దగ్గర్లోన

నీవు భావస్పందనల హృదయరాగానివి. కనులు మూసినంతనే ఊహల వినీలాకాశంలోంచి ధవళవస్త్రాలతో సమ్మోహనంగా ఏతెంచుతావు. నిదురిస్తున్న నా వక్షస్థలం వేదికగా మోహినిలా నాట్యమాడుతావు. నీ ప్రతి పదఘట్టనకీ - నాలో ఒక్కో కవిత విరబూసుకుంటుంది... హృదయములో సంగీతం సెలయేరై పారుతుంది... భావం గుండెలోంచి ఒలికి భౌతికతని సంతరించుకుంటుంది. నీ సౌందర్యం ఆవిష్కరిస్తున్నకొలదీ అనంతమనిపిస్తుంది. అమ్మ ఒడి కమ్మదనంలా.. కవ్వించే ప్రేయసిలా.. బడుగు బ్రతుకుల ఆక్రోషంలా.. ఎండుటాకులు చెప్పే తాత్వికతలా.. ఇలా నీవు కామరూపిణివి. హృదయేశ్వరీ!, నీ వీణామృతనాదంలో మునుగుతూ అహాన్ని మరచి నా ఈ జన్మ ఇలానే తరించనీ.

నిస్పృహతో భూమిలో దాగిన మొలకని పులకింపజేయడానికి ఆనందంగా వచ్చే తొలకరి చినుకు యొక్క హర్షాతిరేకాన్ని నేను. తర్వాత నాకేమవుతుంది అన్న ఆలోచన, భయమూ నాకు లేవు. నేను ఈ క్షణపు సౌందర్యాన్ని. నేను గాలి యొక్క చిలిపితనాన్ని. భూమి కన్న ఓర్పును. కనులలో కనపడని నీటి ఉద్రేకాన్ని కూడా. ఎప్పుడు బయటపడతానో నాకే తెలియదు. నేను కోయిల గొంతు శ్రావ్యాన్ని. తుమ్మెద రొదల అభద్రతని కూడా. నేను చంద్రుని కోసం ముస్తాబయిన కొలనులోని కలువ భామని. నేను పండువెన్నెల పంచిన విశ్వజనీన ప్రేమని. అమావాస్య చీకటిలో ఒంటరి ఆలాపనని కూడా.

ఇటు మా వ్యాపారం కూడా పుంజుకుంది. మా కంపెనీ ప్రారంభించి అప్పటికి ఎనిమిది నెలలు అయ్యింది. రాజు, రంగమ్మ ఇద్దరూ అద్భుతంగా పని చేస్తున్నారు. రాజు బయట నుంచి ఆర్డర్‌లు బాగా తీసుకొచ్చేవాడు.అంతకుముందు ఆటపట్టించిన అమ్మాయిలే ఇప్పుడు రాజు పట్ల అభిమానం, గౌరవం చూపిస్తున్నారు. మా ఉత్పత్తులకి ఆదరణ పెరిగి, మంచి పేరు వచ్చింది. ఇతర రాష్ట్రాలకి కూడా ఎగుమతి చేస్తున్నాము. ఇంకా చాలా మంది మహిళలు మాతో కలిసారు. కొందరైతే పొరుగూరు నుంచి కూడా ఇక్కడకి వచ్చి పని చేస్తున్నారు. చిన్నగా ప్రారంభించిన మా కంపెనీ ఎనిమిది నెలలలోనే పదిహేను లక్షల టర్నోవర్‌ని చేరుకుంది. ఒక ప్రముఖ దినపత్రిక మా కంపెనీ గురించి ఆర్టికల్ వేసింది. నా ఫోటో, రంగమ్మ, రాజుల ఫోటోలు కూడా వేసారు. మా ఊరి ప్రెసిడెంట్ ఈ సందర్భంగా అభినందన సభ ఏర్పాటు చేసారు. మమల్ని అభినందించటానికి రామ్మూర్తి మామయ్య, అత్తయ్య వచ్చారు. సభలో రాజు ఎందుకో కొంచం నీరసంగా, ఎక్కడో కోల్పోయినట్లుగా అనిపించాడు. నేను, రంగమ్మ మాట్లాడాక రాజుని ప్రసంగించమని అడిగారు. రాజు తడబడుతూ మైకు అందుకున్నాడు. ఒక రెండు నిమిషాలు నోరు పెగల్లేదు. అప్పుడు అర్థమయ్యింది-రాజు చాలా ఎమోషనల్‌గా ఉన్నాడని. "ఒకప్

రాజు వసతి మా చిన్నాన్న గారి దగ్గర పెట్టించాను. మా చిన్నాన్న వాళ్ల ఇల్లు అనుబంధాల పొదరిల్లు. మనుషులే కాకుండా, చెట్లు, పక్షులు, కుందేళ్లు అన్నీ ఆనందంగా సహజీవనం చేస్తాయి అక్కడ. చిన్నాన్న మా ఊరి ప్రాధమిక పాఠశాల హెడ్‌మాస్టరు. అప్పుడప్పుడు ఊరి ప్రజలకోసం ఆధ్యాత్మిక ప్రబోధనలు చేస్తుంటారు. రాజు గురించి చిన్నాన్న వాళ్లకి చూచాయగా చెప్పాను. ఇంక మా ఆఫీషులో అందరూ ఆడవాళ్లే ఒక్క రాజు తప్పించి. అందులోనూ యువత శాతం సగానికి పైగానే. ఎప్పుడూ అమ్మాయిలతో పెద్దగా మాట్లాడని రాజు ఇప్పుడు ఈ పల్లెటూర్లో.. మా మహిళల మధ్య ఉద్యోగిగా ..ఎలా వుంటాడో, అది తనకి మంచి చేస్తుందో లేదో అని నాకు సందేహాలు ఉన్నా రెండు కారణాలు నాలో విశ్వాసాన్ని నింపేవి. ఒకటి మా లిల్లీస్ గ్రూపు లీడర్ రంగమ్మ. మరొకటి స్వచ్ఛమైన మా పల్లెటూరి వాతావరణం. రంగమ్మ గురించి చెప్పాలంటే మాటలు చాలవు. తనని చూస్తే పరిచయం లేకపోయినవారికైనా ఆత్మీయరాలుగా కనపడుతుంది. మన బాధలన్నీ తనతో పంచుకోవాలనిపిస్తుంది. నాకైతే తను ఒక మనిషిని చూస్తే ఆ వ్యక్తి యొక్క అలోచనలు, భయాలు, అభద్రతా భావాలు ఇవన్నీ మరుక్షణం తనకి తెలిసిపోతాయెమో అనిపిస్తుంది. ఎప్పుడూ చాలా సంతృప్తిగా కనపడుతుంది. ఒకే సమ

నేను రాజు ఎందుకిలా తయారయ్యాడు అని ఆలోచించసాగాను. వంశీ, నేను కలిసి మా అత్తా, మామయ్యలతోనూ, తన ఫ్రెండ్స్‌ తోనూ తనని గురించి విచారించాము. మా అత్తా, మామయ్యలకు తను ఒక్కడే కొడుకు. రాజు వాళ్ల నాన్న అంటే మా రామ్మూర్తి మామయ్య పెళ్లైన కొత్తలోనే బంధువులందరూ ఉన్నమా ఊరు వదిలి హైదరాబాద్ వచ్చి సెటిల్ అయ్యారు. మేమందరమూ మా ఊర్లో కలుపుగోలుగా చాలావరకూ సత్సంబంధాలతో ఉంటాము . రామ్మూర్తి మామయ్యకీ మిగిలిన బంధువులకీ మధ్య రాకపోకలు కూడా తక్కువే. అవసరమయితేనే కనపడతాడు అని చెబుతూ ఉంటారు. ఇక రాజు పెరిగిన తీరు విషయానికి వస్తే, మా అత్తా, మామయ్యలు ఎప్పుడూ ‘చదువు, చదువు’ అని బలవంతపెట్టటమే కానీ ‘పిల్లలు వ్యక్తిత్వపరంగా ఎలా ఎదుగుతున్నారు? వాళ్ల భావోద్వేగాలు ఏంటి?’ అని పట్టించుకొనే వాళ్లుగా నాకు అనిపించలేదు. రాజు క్లాస్‌మేట్స్‌నీ, కొలీగ్స్‌నీ విచారిస్తే వాళ్లు తను చాలా రిజర్వ్‌గా ఉంటాడనీ, తన ఫ్రెండ్స్‌లో అమ్మాయిలు ఎవ్వరూ లేరని చెప్పారు.దానికి తోడు రాజు ఇంటర్‌మీడియట్ వరకూ కో‌ఎడ్యుకేషన్ విధానంలో చదువుకోలేదు. తనకి కొంచం దగ్గరయిన ఒక ఫ్రెండ్‌ని అడిగితే రాజు తనతో అమ్మాయిలు ఎవ్వరూ మాట్లాడరని బాధపడుతుంటాడని చెప్పాడు. రాజు భవిష్యత్త

"ఏంటి వంశీ కోసం వెయిటింగా?" అనడిగాడు. అవునన్నట్టు నవ్వాను. "నువ్వేంటి ఇక్కడ .. ఇలా?" అనడిగాను. "నీకోసమే" అన్నాడు. రాజు ఎప్పుడూ అలా మాట్లాడడు. అప్పుడు గమనించాను రాజు కళ్లు చాలా అశాంతిగా కనిపించాయి. చూపులు అటూ, ఇటూ కదులుతున్నాయి. "ఊ.. చెప్పు బావ.. ఏంటి సంగతులు?" అనడిగాను. కాసేపాగి "సుప్రజా!!, హాపీ వాలెంటైన్స్ డే." అన్నాడు. ఆశ్చర్యంగా, రాజు గొంతు వణుకుతోంది. అప్పుడు ఇబ్బందిగా ఫీల్ అవ్వడం నా వంతు అయ్యింది. కొంచం నవ్వడానికి ప్రయత్నిస్తూ థాంక్స్ చెప్పి, "ఏంటి బావా.. అలా ఉన్నావు?" అని అనునయంగా భుజం మీద చెయ్యి వేసి అడిగాను. "వద్దూ!!" అంటూ ఒక్కసారిగా నా చెయ్యి విదిల్చేసాడు. "ఇలా మాట్లాడే నువ్వు నన్ను మోసం చేసావు." రాజు ఊగిపోతూ ‘నన్ను మోసం చేసావు’ అన్న అదే మాట మళ్లీ మాట్లాడుతున్నాడు. నాకేమీ అర్థం కావట్లేదు. మెదడు పనిచెయ్యటం ఆగిపోయినట్లుగా ఉంది. కొంచం సంభాళించుకొని, "ఏంటి బావా.. నేను మోసం చెయ్యడమేంటి.. ఏమి మాట్లాడుతున్నావు నువ్వు?" అన్నాను. "ఆపు!!" అంటూ చేతుల్ని గాలిలోకి బలంగా కొట్టాడు. "ఏమీ త

మనోహరంగా నిద్రలేచాను.. ఈ రోజు వంశీ వస్తున్నాడు. తన ఆలోచనలతోనే పడుకున్నాను. వాటితోనే నిద్ర లేచాను. వాకిలి తలుపులు తెరచి బయటకు వచ్చాను. జనవరి మాసపు ఉదయం ఐదు కావస్తూంది. చల్లగాలి చెలికత్తెలా సంబరంగా చుట్టుముట్టింది. నక్షత్రాలు అందమైన స్మృతులను గుర్తుతెచ్చుకొని తమలో తాము నవ్వుకుంటునట్లుగా ఉన్నాయి. కళ్లాపు చల్లి ముగ్గువెయ్యటం మొదలుపెట్టాను. ముగ్గు వేసానో లేక నా మనసే గీసానో, వేసాక చూసుకొని గారాలు పోయాను. ఎందుకో ప్రతీ పనీ ఎంతో అపురూపంగా మురిసిపోతూ చేస్తున్నాను. పూలు కోసాను. ఆ వంశీకృష్ణునికో ... నా వంశీ కృష్ణునికో.. స్పష్టంగా చెప్పలేను. ఇంక తలంటు స్నానం ... నీ ప్రేమ నన్ను ఏంచేసిందో గానీ నన్ను నేను మరింతగా ఇష్టపడుతున్నాను. ఎంత గొప్ప అనుభవమో ఇది!!. స్నానం చేసాక లంగా, వోణీ వేసుకొని, తడిచిన జుత్తుని తువాలులో చుట్టి, ముడివేసి, కాళ్ల పట్టీల మువ్వలు సవ్వడి చేస్తుండగా వాకిలి తెరచి తులసి చెట్టు ముందు దీపం వెలిగించాను. కొంచం దూరం వెళ్లిచూస్తే, తూరుపు తెలతెలవారుతుండగా చిరు దీపపు కాంతిలో తులసి మా తల్లి ఎంత శోభగా ఉందో. తర్వాత అమ్మతో కలసి దేవుడి గదిలో పూజ. ఆ తర్వాత జుత్తు ఆరబోసుకోడానికి అమ్మ సాంబ్రాణి ధూపం

వెన్నెల రేయి.. సన్నని దారి.. దారికిరువైపులా గుబురుగా పెరిగిన చెట్లు.. గాఢాంధకారం. కానీ దారిన మాత్రం చెట్లకొమ్మలు వడకాచిన వెన్నెల వెలుగు.. ఎంత బాగుందో!!. ఆ దారిలో సాహితీ, నేనూ నడుస్తున్నాము. ఒకరంటే ఒకరికి ఇష్టమని ఇద్దరికీ తెలుసు (గుండెల్లోని ప్రేమని కన్నులు ఒలికిస్తాయి కదా!.). కానీ మాటల్లో ఇంకా చెప్పుకోలేదు. చల్లగాలి ఇద్దర్నీ హత్తుకుంటోంది. పక్కన నడుస్తుంటే, తన జడను సింగారించిన సన్నజాజుల పరిమళం నన్ను అప్పుడప్పుడూ కమ్మేస్తుంది. నడకను అనుసరించి తన చెవి జూకాలు కదులుతున్నాయి. కాళ్ల పట్టీలకున్న చెరొక సిరిమువ్వ లయబద్ధంగా ‘ఘల్’మంటోంది. ఇంత ఏకాంత ప్రదేశంలో మేమిద్దరమే ఉన్నామన్న ఆలోచన రాగానే, ఏవేవో ఊహలు నా మనసుతో బంతాడుకున్నాయి. నడుస్తూ ఏటి వద్దకు వచ్చేసాము. ఇప్పుడు పడవ మీద అవతలి వైపుకి వెళ్తే అదే మా ఊరు. జాతరకని ఇక్కడకి వచ్చాము. అందరూ బస్‌లో ఊరికి వెళ్తామంటే మేమిద్దరమూ పడవలో వస్తామని ఇలా వచ్చాము. పడవ వచ్చేసరికి ఇంకొక అరగంట పడుతుంది. వెన్నెల మబ్బుల వలువలు విడిచి ఏరంతా పరుచుకుంది. ఒడ్డున నీళ్లలో కాళ్లు పెట్టుకొని కూచున్నాము. తను నీళ్లలో పాదాలు ఆడిస్తోంది..అందమైన లేత పాదాలు.. వాటిని చూస్తూ దగ్గరి

నాకు ప్రపంచంలో నా అంత అద్రుష్టవంతుడూ, అలాగే నా అంత దురదృష్టవంతుడూ ఉండరనిపించింది. అద్రుష్టవంతుడని ఎందుకంటే కోరుకున్న అమ్మాయి దగ్గరవ్వబోతోంది. దురదృష్టవంతుడని ఎందుకంటే ఈ రోజే చనిపోబోతున్నాను కాబట్టి. ఒక్క క్షణం ఈ దెయ్యం ఎపిసోడ్ అంతా కల అయ్యుంటే ఎంత బాగుండో అనిపించింది. కానీ అలా కాదుగా. ఈ రోజంతా కూడా ఆ దెయ్యం అమ్మాయి నా చుట్టూ తిరుగుతూ కనపడింది. నేనే పట్టించుకోలేదు. కానీ దీనివలన నా జీవితమే మారిపోయినట్టు అనిపించింది. ఈ దెయ్యమే నా జీవితంలోకి రాకుంటే ఈ రోజు ఇంత అద్భుతంగా గడిచేది కాదు. అసలు నేను తనకి ఎప్పుడూ propose చేసేవాడినే కాదేమో. తను హాపీగా ఇంకొకడిని పెళ్లి చేసుకొనేది. అసలు ఎప్పుడూ నేను ఈ రోజంతలా ధైర్యంగా, నేను నేనుగా, నన్ను నేను ఇష్టపడుతూ జీవితాంతం కూడా గడిపేవాడిని కాదేమో. అలాంటి బ్రతుకు బ్రతికీ ఏమి ప్రయోజనం? అర్థవంతమైన ఈ ఒక్కరోజు చాలు. ఇకనైనా బ్రతికితే ఇలాగే బ్రతకాలి. ఈ రోజు ఉదయం వరకూ వ్యర్ధమనుకున్న బ్రతుకు చీకటి పడేసరికి ఎంత అందంగా తయారయ్యిందో. ఇలాంటి అనుభూతినిచ్చిన ఆ దెయ్యానికి థాంక్స్ చెప్పాలనిపించింది. చుట్టూ చూస్తే తను కనపడింది. ఎందుకో భయమనిపించలా. తన వైపు చూసి థాంక్స్ థాంక్స్ అన

సీటులో కూర్చొని ఏమి చేద్దామా అని అటూ, ఇటూ చూసాను. బద్దకంగా పరిశీలించి నా మొబైల్ తీసుకొని, ఫ్రెండ్స్ అందరికీ కాల్ చెయ్యడం మొదలుపెట్టాను. ఇదయ్యేసరికి మళ్లీ టీ బ్రేకు. టీమ్ మేట్సు అందరమూ కూర్చున్నాము. సుమన, శ్రీకాంత్ కూడా. ఈ రోజు శ్రీకాంత్ గాడి షర్ట్ కలర్, సుమన డ్రెస్సు కలర్ కొద్దిగా మ్యాచ్ అయ్యాయి. దానికి మిగిలిన వాళ్లు వాళ్లిద్దరినీ టీజ్ చెయ్యటం మొదలుపెట్టారు. నాకు ఎప్పటిలాగే మండిపోతోంది. ఈ ముసుగులో గుద్దులాట అనవసరం అనిపించింది. నేను సుమనని ఒక ఐదు నిమిషాలు నీతో మాట్లాడాలని పిలిచాను. తనని కొంచం దూరంగా తీసుకెళ్లాను. “ఏంటి మాట్లాడాలన్నావు” అని అడిగింది. కాసేపు మౌనం. తర్వాత సూటిగా చూస్తూ చెప్పాను- " నువ్వంటే నాకు చాలా ఇష్టం సుమనా!."అని. “ప్రొపోజ్ చెయ్యడానికి ఈ ambience బాగోదు అని తెలుసు. కానీ ఆ శ్రీకాంత్ గాడితో నిన్ను జత కట్టి టీజ్ చేస్తుంటే తట్టుకోలేక ఇప్పుడు చెప్పాల్సి వచ్చింది.” అని చెప్పాను. తను ఏమీ మాట్లాడలేదు. బాగా ఎమోషనల్ అయ్యానేమో- నా శ్వాస వణుకుతోంది. కొంచం కంట్రోల్ లోకి వచ్చి “ఇప్పుడే నీ అభిప్రాయం కనుక్కోవాలని కాదు. కొంచం టైమ్ తీసుకొని నీకు నచ్చినప్పుడు నిర్మొహమాటంగా చ

చదివాక నేను ఉన్న స్థలంలోనే నెమ్మదిగా పట్టు కోల్పోతున్నట్లుగా కూర్చుండిపోయాను. చాలాసేపు అలానే ఉండిపోయాను. నేనేమీ ఏడ్వలా. లేచి ఆఫీషుకి బయలుదేరాను. మెల్లగా నేను ఈ మెంటల్ సఫరింగ్ నుంచి రిలీవ్ అవుతున్నట్లు అనిపించింది. అంతిమ గమ్యము తెలిసిన బాటసారి, ఆ బాటలో ఎలా కంఫర్టబుల్ గా నడుచుకుంటూ పోతాడో అలా నేనూ నడుస్తున్నాను. రేపు నా ప్రాణం పోతుందన్నవిషయం తెలిసిపోయాక ఎందుకో నాకు పెద్దగా బాధ కలిగించట్లేదు. భయం కూడా వెయ్యట్లేదు. బహుశా చనిపోవడం వలన నేనేమీ కోల్పోవడం లేదేమో. అసలు నా లైఫ్ లో గర్వించదగిన క్షణాలు అంటూ ఏమీ లేవేమో. చిన్నప్పటి నుంచీమా అమ్మ ఎప్పుడూ దేనికీ గర్వపడకూడదని నూరిపోసేది. చిన్నప్పుడు మాది దిగువ మద్యతరగతి కుటుంబం. ముగ్గురు ఆడపిల్లలు, తర్వాత నేను. మా నాన్న ఏ బాధ్యతలూ పట్టని మనిషి, తాగుడు అలవాటు ఉంది. అమ్మ మమ్మల్ని చాలా స్ట్రిక్ట్ గా పెంచేది. అమ్మ తను కోల్పోయినవన్నీ మమ్మల్నీ మంచి స్థితిలో పెట్టడం ద్వారా సాధిద్దామనుకుందేమో. నాకు ఇప్పటికీ గుర్తు- 4వ తరగతిలో నాకు లెక్కల్లో యాభైకి నలభై నాలుగు వచ్చాయి. నేనే ఫస్టు. స్కూల్ అయ్యాక పరిగెత్తుకొంటూ ఇంటికెళ్లి అమ్మకి చెప్పాను. ఇంకా ఎక్కువ తెచ్చుకొవాలి

తను అందంగా ఉంది కానీ పాలిపోయిన తెలుపు. కళ్లు మాత్రం చాలా వెరైటీగా ఉన్నాయి. కనుపాపలు గాఢనీలం రంగులో ఉండి, కళ్లు ఏ ఎక్స్‌ప్రెషన్ లేకుండా చాలా మిస్టీరియస్‌గా ఉన్నాయి. నేను అలా చూస్తూండగా ఎప్పుడు మాయమైపోయిందోగానీ ఇంక కనపడలేదు. దమ్ము చివరికి వచ్చేసింది. ఏదో సినిమాలో చూపించినట్టు ఈ ఆత్మలు మనుషులని తాకలేవు కాబోలు.. అందుకే నన్ను ఏమీ చెయ్యలేదు అని అనుకుంటుండగానే వెనక నుంచి నా భుజం మీద ఎవరిదో చెయ్య పడింది. పరిగెడదామనిపించింది. కాళ్లు కదలలేకపోతున్నాయి. విజ్జుగాడిని లేపడానికి అరవాలనిపించింది. నోరుపెగలట్లేదు. ఎవరో గొంతుని గట్టిగా పట్టేసినట్లనిపించింది. ఊపిరి ఆడట్లేదు. ఇంకొక పదినిమిషాలు అలాగేఉంటే చచ్చిపోతానేమో అనిపించింది. "ఏరా!! నిద్ర పట్టట్లేదా? " అన్న విజ్జుగాడి గొంతు వెనక నుంచి విని అర్థమయ్యింది చెయ్యి వేసింది వాడేనని. మళ్లీ బ్రతికినట్టనిపించింది. అప్పటికీ ఇంకా గొంతు పూర్తిగా రావట్లేదు. అవునన్నట్టు వాడివైపు చూసాను. నా ఒళ్లంతా చెమటలు పట్టేసాయి. నన్ను చూసి, "హే!!, ఆర్ యు ఆల్‌రైట్?" అని దగ్గరికి వచ్చి అడిగాడు. "యా.. ఐ యామ్ ఫైన్" అని జరిగింది వాడికి చెబుదామని వాడి

పదిమంది మధ్యలో ఉన్నాను.. కానీ ఒంటరితనమొక్కటే నా సహచరిలా ఉంది. మధ్యాహ్నపు బోరుటెండ నా మనస్థితిలా ఉంది. దేనినుంచో తప్పించుకొని పారిపోవాలని ఉంది. నేను నా ఇగో తో పోరాడుతున్నాను- 'I am missing you' అన్న నిజాన్ని ఒప్పుకోవటానికి.

సాయంత్రం ఏడయ్యేసరికి ఆఫీషు నుంచి బయటపడ్డాను. రూము కి వెళ్లాలనిపించలేదు. విజ్జు గాడికి కాల్ చేసాను- రూముకి రమ్మని. ఫష్ట్ఎక్కడన్నా కలిసి తిందాము అన్నాడు. "సరే" అన్నాను. తినడము అయ్యాక "సినిమా" అన్నాడు. షారూఖ్ ఖాన్ కొత్త సినిమా. అందులో హీరోయిన్ చనిపోయాక ఆత్మగా మారి విలన్ మీద పగ తీర్చుకొంటుంది. సినిమా నుంచి తిరిగివస్తూంటే ఈ ఆత్మల టాపిక్ మా మధ్య వచ్చింది. వాడు చదివిన కాష్మొరా నవల లోని కొన్ని సన్నివేశాలు చెబుతున్నాడు. ఆత్మలు మన చుట్టూ ఉంటాయనీ, అప్పుడప్పుడు అవి మనల్ని ఆవహించి వాటి కోరికలు తీర్చుకుంటాయనీ ఏవేవో చెబుతున్నాడు. ఇంతలో రూము వచ్చేసింది. అప్పటికే రాత్రి ఒంటిగంట కావస్తుండటంతో ఇద్దరమూ పడకలు వేసాము. ఒక పదినిమిషాలు మాట్లాడుకొని సైలెంట్ అయిపొయాము. అలామాట్లాడుకుంటున్నప్పుడు నాకేదో పట్టీల చప్పుడు వినిపించినట్టయ్యింది. నేను దానిని పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. మా కింద రూము లో ఫేమిలీస్ ఉంటారు. అందులో లేడీస్ ఎవరన్నా లేచారేమో అనుకున్నా. ఒక పావుగంట నిశ్శబ్దంగా గడిచింది. విజ్జుగాడు పడుకున్నట్లు ఉన్నాడు. నిద్రలోకి జారుకోబోతుండగా మళ్లీ ఘల్లు మంది. ఈసారి కొంచం దగ్గరగా… గతుక్కుమన్నాను. పక

హైమా నన్ను వాళ్ల ఇల్లు చూపిస్తూ ఉంది. నేను వాళ్ల ఇల్లు చూడటం కన్న తననే ఎక్కువ చూస్తున్నాను. టైట్ టీషర్ట్ లో సెక్సీగా ఉంది. తన బెడ్‌రూమ్ కి తీసుకువచ్చింది. అంతవరకూ మామూలుగా వున్న హైమ బెడ్‌రూమ్ లోకి వచ్చేసరికి తన బాడీలాంగ్వేజ్ మారిపోయింది. మోహంతో రగులుతున్నట్లుగా నగ్నమైన కోరికలా అనిపించింది నాకు. తను బెడ్ మీద పడుకొని నన్ను రమ్మన్నట్లుగా కైపుగా చూసింది. నా కళ్లను నేనే నమ్మలేకపోయాను. దగ్గరికి వచ్చాను. నాకు పిచ్చి ఎక్కిస్తున్న తన బ్రెస్ట్స్ వైపే చూస్తూ, చేతులు వాటి మీద వేసాను. చేతులు వేసేసరికి అవి చిన్నవైపోయాయి. ఏమిటిది?!! అని చూస్తే అక్కడ హైమ స్థానంలో నా ఫిగరు సుమన ముఖం ఉంది. చాలా భయంకరంగా ఉంది…ముఖమంతా డార్క్ గ్రీన్ కలర్‌లో, కళ్లు రెడ్ గా నన్ను కోపంగా చూస్తున్నాయి. నేను అదిరిపడి దూరం జరిగాను. చూడబోతె, ఆ బెడ్ చుట్టూ మా ఆఫీషు వచ్చేసింది. మా ప్రొగ్రామ్ మనేజర్, ఇంకా కొందరు కొలీగ్స్ నన్ను చూసి నవ్వుకుంటున్నారు. అందరికీ హైమ మీద నాకున్న దురాలోచనలు తెలిసిపోయినట్లుగా ఉంది. “అబ్బా!!.. ఏమిటీ ఘోర అవమానం!!.” అనుకున్నాను. ఈ పరిణామాన్ని అస్సలు తట్టుకోలేకపోతున్నాను. దిగ్గున లేచాను. కల చెదిరింది. " ఏమ

తలుపు శబ్దం చెయ్యకుండా తెరుచుకుంది. తలుపు తెరిచాక రూమ్ ఎందుకో ఎప్పటిలా నిర్జీవముగా అనిపించలేదు నాకు. చీకటి రూము, మనసు మూలల్లోని చీకటి పొరలా ఉంది. నా ఆలొచనకి నాకే నవ్వు వచ్చింది. రూమ్మేట్ ఆన్ సైట్ కి వెళ్లాడు. ఇప్పుడు నేనొక్కడినే రూంలో. బెడ్ మీద వాలి, టి.వి ఆన్ చేసాను. నిరాసక్తంగా ఛానెల్లు మార్చుతున్నాను. మధ్యలో అప్పుడప్పుడు ఫోన్ కాల్స్. రాత్రి 1.30 కావస్తూంది. ఇంక పడుకుందామని టి.వి, లైటు ఆఫ్ చెసాను. రూం నిండా చీకటి పరచుకొంది. పక్క వీధి స్ట్రీట్ లైటు వెలుగు కిటికీ గ్లాసు ద్వారా ఎదురుగా గోడ మీద గాఢ నీలపు కాంతిలో పడుతున్నది. అప్రయత్నంగా నా ద్రుష్టి ఆ వెలుగు మీద పడింది. అక్కడ ఏవో నీడలు కదులుతున్నాయి. ఒక్కసారిగా గుండెలు అదిరాయి. ఇంత రాత్రి వేళ ఏంటి కదులుతూంది అని!. కొంచం పరిశీలనగా చూస్తే నీడలు మనిషివి లా అనిపించలేదు. కొంచం ధైర్యం వచ్చింది. ‘ఏంటి ఈ రోజు ఇలా భయపడుతున్నాను’ అనుకున్నాను. ‘కమాన్ శీనూ!!, నువ్వు భయపడటం ఏంటి?’ అని కొంచం మోటివేట్ చేసుకొని పడుకున్నాను. కిటికీని ఆనుకొని వుంది పరుపు. మెల్లగా నిద్రాదేవి ఒడిలో ఒదిగిపోబోతూండగా ఎదో శబ్దం వినిపించింది. ఎవరో కిటికీ అద్దాన్ని వేలితో చిన్నగా ర